حال عیسی و شاگردانش عازم جلیل بودند و به سمت شمال می‌رفتند.‏ بهار بود و در کشت‌زارها محصول آمادهٔ برداشت بود.‏ شاگردان عیسی گرسنه بودند و شروع به چیدن خوشه‌ها و خوردن دانه‌های آن کردند.‏ اما آن روز،‏ سَبَّت بود و فَریسیان آنان را زیر نظر داشتند.‏

به یاد آورید که به‌تازگی در اورشلیم چند نفر از یهودیان عیسی را متهم به شکستن قانون سَبَّت کرده بودند و می‌خواستند او را بکشند.‏ حال،‏ فَریسیان او را به دلیل اعمال شاگردانش محکوم کردند و گفتند:‏ «ببین!‏ شاگردانت کاری را می‌کنند که در روز سَبَّت جایز نیست.‏»—‏مَتّی ۱۲:‏۲‏.‏

فَریسیان مدعی بودند که چیدن غلّه و ساییدن آن در میان دست‌ها همانند دروی محصول و خرمن‌کوبی است.‏ (‏خروج ۳۴:‏۲۱‏)‏ آنان خشک و سختگیر بودند و برداشت غلطشان از آنچه در روز سَبَّت کار محسوب می‌شد،‏ آن روز ویژه را برای مردم سخت و طاقت‌فرسا می‌کرد.‏ در حالی که یَهُوَه می‌خواست که سَبَّت،‏ روزی شادی‌بخش باشد و سبب تقویت ایمان قومش شود.‏ پس عیسی با دو مثال دید نادرست آنان را اصلاح کرد و نشان داد که یَهُوَه خدا هرگز نمی‌خواست قانون سَبَّت به این شکل به کار گرفته شود.‏

عیسی در ابتدا به ماجرایی که برای داوود و مردانش اتفاق افتاد،‏ اشاره کرد.‏ وقتی آنان گرسنه شده بودند،‏ به خیمهٔ عبادت وارد شدند و از نان‌های تقدیمی خوردند.‏ این نان‌ها در واقع مدتی در خیمهٔ عبادت می‌ماند و پس از آن معمولاً به مصرف کاهنان می‌رسید.‏ سپس نان‌های تازه را جایگزین آن می‌کردند.‏ از آنجا که داوود و مردانش در موقعیتی استثنایی بودند،‏ به خاطر خوردن نان‌هایی که منحصر به کاهنان بود،‏ محکوم نشدند.‏—‏لاویان ۲۴:‏۵-‏۹؛‏ ۱سموئیل ۲۱:‏۱-‏۶‏.‏

عیسی با اشاره به مثالی دیگر گفت:‏ «مگر در شریعت  نخوانده‌اید که کاهنان معبد در روزهای سَبَّت کار می‌کنند و با این حال مقصر شناخته نمی‌شوند؟‏» منظور عیسی آن بود که کاهنان حتی در روز سَبَّت حیوانات را قربانی می‌کردند و در معبد به فعالیت‌های دیگری نیز مشغول بودند.‏ عیسی همچنین عنوان کرد:‏ «اما من به شما می‌گویم،‏ شخصی اینجاست که از معبد بزرگ‌تر است.‏»—‏مَتّی ۱۲:‏۵،‏ ۶؛‏ اعداد ۲۸:‏۹‏.‏

عیسی بار دیگر با اشاره به نوشته‌های مقدّس چنین استدلال کرد:‏ «اگر مفهوم این گفته را که ‹رحمت می‌خواهم نه قربانی،‏› درک کرده بودید،‏ مردمان بی‌تقصیر را محکوم نمی‌کردید.‏» او در پایان گفت:‏ «پسر انسان صاحب‌اختیار روز سَبَّت است.‏» عیسی در واقع با بیان این سخن به حکمرانی هزارسالهٔ خود در پادشاهی خدا اشاره کرد؛‏ زمانی که صلح و آرامش را به ارمغان می‌آورد.‏—‏مَتّی ۱۲:‏۷،‏ ۸؛‏ هوشَع ۶:‏۶‏.‏

برای قرن‌های متمادی،‏ بشر در دنیای شیطان،‏ دنیایی مملو از جنگ و خشونت،‏ همچون برده زندگی سخت و پر مشقّتی داشته است.‏ اما در سَبَّت بزرگ‌تر در لوای حکومت مسیح،‏ ما از استراحت و آرامشی برخوردار خواهیم شد که به آن محتاجیم و چشم‌انتظار آنیم.‏ به‌راستی که چه تفاوت چشمگیری!‏