İsa Dağdaki Vaazını bitirdikten sonra Kefernahum şehrine gitti. Yahudilerden bazı ihtiyarlar İsa’nın yanına geldi. Onları gönderen kişi farklı bir millettendi, Romalı bir yüzbaşıydı.

Yüzbaşının çok sevdiği hizmetkârı ağır hastaydı ve ölmek üzereydi. Yüzbaşı, Yahudi olmamasına rağmen İsa’dan yardım istiyordu. Gelen Yahudiler İsa’ya, hizmetkârın ‘evde felçli olarak yattığını’ ve çok sıkıntı çektiğini söylediler; belki de adamın şiddetli ağrıları vardı (Matta 8:6). Yahudi ihtiyarlar İsa’ya yüzbaşının bu iyiliği hak eden biri olduğunu söylediler, “Milletimizi sever, havramızı da o yaptırmıştır” dediler (Luka 7:4, 5).

Sonra İsa ihtiyarlarla birlikte yüzbaşının evine doğru yola çıktı. Eve yaklaştıklarında yüzbaşı dostlarını yollayarak “Efendim, zahmet edip gelme; çünkü ben seni çatımın altına kabul etmeye layık değilim. Bu nedenle kendimi yanına gelmeye de layık görmedim” dedi (Luka 7:6, 7). Emir vermeye alışkın birinin bunları söylemesi gerçekten alçakgönüllülük gerektiriyordu. Ayrıca onun, hizmetkârlarına sert davranan diğer Romalılardan ne kadar farklı olduğunu da gösteriyordu (Matta 8:9).

Kuşkusuz, yüzbaşı Yahudilerin başka milletlerden olanlarla görüşmediklerini biliyordu (Elçiler 10:28). Belki de bunu bildiği için İsa’ya dostları aracılığıyla ricada bulunup, “Tek bir söz söyle, hizmetkârım iyileşsin” demişti (Luka 7:7).

İsa bunu duyunca şaşırdı ve şöyle dedi: “Size şunu söyleyeyim, İsrail’de bile böyle büyük bir iman görmedim” (Luka 7:9). Yüzbaşının dostları eve döndüklerinde ölüm döşeğindeki hizmetkârın iyileşmiş olduğunu gördüler.

İsa bu fırsatla, Yahudi olmayan imanlı kişilerin büyük nimetler göreceğini göstermek istedi ve şöyle dedi: “Doğudan ve batıdan birçokları gelecek, göklerin krallığında İbrahim, İshak ve Yakup’la birlikte sofraya oturacak.” Peki iman etmeyen Yahudiler için ne denebilirdi? İsa, onların ‘dışarıya, karanlığa atılacağını’ söyleyip “Orada ağlayacaklar ve acı içinde diş gıcırdatacaklar” dedi (Matta 8:11, 12).

İsa’yla birlikte Krallıkta pay sahibi olma fırsatı ilk olarak kendilerine sunulduğu halde bunu kabul etmeyen Yahudiler reddedilecekti. Fakat Yahudi olmayanlar kabul edilecek, bir bakıma “göklerin krallığında” sofraya oturacaklardı.