علمای دین و فَریسیان با انکار این امر که عیسی دیوها را با قدرت خدا بیرون می‌راند،‏ خود را در خطر کفرگویی به روح‌القدس قرار داده بودند.‏ پس آنان باید تصمیم می‌گرفتند که می‌خواهند جانب چه کسی را بگیرند،‏ خدا یا شیطان؟‏ عیسی افکار آنان را با این مثل آشکار کرد:‏ «شما یا درختی خوب با میوهٔ خوب می‌پرورانید یا درختی بد با میوهٔ بد؛‏ زیرا درخت از میوه‌اش شناخته می‌شود.‏»—‏مَتّی ۱۲:‏۳۳‏.‏

بیرون راندن دیوها ثمرهٔ نیکویی بود که عیسی به بار می‌آورد.‏ پس غیرعاقلانه بود که رهبران مذهبی عیسی را خدمتگزار شیطان می‌خواندند.‏ همان طور که عیسی در موعظهٔ بالای کوه گفته بود میوهٔ خوب،‏ محصول درخت خوب است،‏ نه درخت بد.‏ حال،‏ میوهٔ فَریسیان یعنی تهمت‌های باطل آنان نسبت به عیسی چه چیز را ثابت می‌کرد؟‏ این که آنان به اصطلاح درختی بد بودند.‏ عیسی خطاب به آنان گفت:‏ «ای افعی‌زادگان!‏ چگونه می‌توانید سخن نیکو بگویید،‏ در حالی که خود شریرید؟‏ زیرا زبان از آنچه دل از آن پر است،‏ سخن می‌گوید.‏»—‏مَتّی ۷:‏۱۶،‏ ۱۷؛‏ ۱۲:‏۳۴‏.‏

آری،‏ سخنان ما وضعیت دل و باطن‌مان را مشخص می‌کند.‏ پس بر مبنای سخنانمان است که داوری می‌شویم.‏ به همین دلیل عیسی گفت:‏ «به شما می‌گویم،‏ مردم هر سخن بیهوده‌ای که بگویند،‏ در روز داوری جوابگوی آن خواهند بود؛‏ زیرا شخص بر مبنای سخنان خود درستکار شمرده خواهد شد و بر مبنای سخنان خود نیز محکوم خواهد شد.‏»—‏مَتّی ۱۲:‏۳۶،‏ ۳۷‏.‏

علی‌رغم معجزات شگفت‌انگیز عیسی،‏ علمای دین و فَریسیان از او چنین درخواست کردند:‏ «استاد،‏ ما می‌خواهیم نشانه‌ای از تو ببینیم.‏» آنان شاید معجزات عیسی را با چشم خود ندیده بودند،‏ با این حال شاهدانی بسیار بر این امر گواهی داده بودند.‏ از این رو،‏ عیسی حق داشت که در مورد آن رهبران قوم یهود بگوید:‏ «نسلی شریر و زناکار پیوسته در پی نشانه‌ای هستند،‏ اما نشانه‌ای جز نشانهٔ یونُس نبی به آنان داده نخواهد شد.‏»—‏مَتّی ۱۲:‏۳۸،‏ ۳۹‏.‏

عیسی تنها به بیان آن نشانه اکتفا نکرد،‏ بلکه مفهوم آن را نیز برای آنان روشن ساخت و گفت:‏ «همان گونه که یونُس سه روز و سه شب در شکم یک ماهی بزرگ بود،‏ پسر انسان نیز سه روز و سه شب در دل زمین خواهد بود.‏» آری،‏ ماهی بزرگی یونُس را بلعید،‏ اما او از شکم آن ماهی بیرون آمد و به نوعی جان خود را باز یافت.‏ به همین سان،‏ عیسی پیشگویی کرد که خواهد مرد و در سومین روز به زندگی باز خواهد گشت.‏ اما وقتی این واقعه بعدها رخ داد،‏ رهبران قوم یهود «نشانهٔ یونُس نبی» را رد کردند و نخواستند توبه کنند و طرز فکر خود را تغییر دهند.‏ (‏مَتّی ۲۷:‏۶۳-‏۶۶؛‏ ۲۸:‏۱۲-‏۱۵‏)‏ برعکس آنان،‏ «مردم نِینَوا» پس از موعظهٔ یونُس توبه کردند.‏ بنابراین،‏ مطابق با سخنان عیسی مردم نِینَوا این نسل را محکوم خواهند کرد.‏ عیسی همچنین گفت که ملکهٔ صَبا با سرمشقی  که از خود بجا گذاشت نیز آنان را محکوم خواهد کرد.‏ آن ملکه کوشید سخنان حکیمانهٔ سلیمان را بشنود و از آنچه شنید بسیار شگفت‌زده شد.‏ اما همان طور که عیسی گفت،‏ «شخصی بزرگ‌تر از سلیمان» در میان آنان بود.‏—‏مَتّی ۱۲:‏۴۰-‏۴۲‏.‏

عیسی با مَثَلی آن «نسل شریر» را به مردی تشبیه کرد که روح شریر از او بیرون آمد.‏ (‏مَتّی ۱۲:‏۴۵‏)‏ اما چون آن مرد جای خالی آن روح شریر را با چیزهایی نیکو پر نکرد،‏ روح شریر بازگشت و با هفت روح شریرتر از خود بر آن مرد قرار گرفت.‏ قوم اسرائیل نیز پاک و اصلاح شده بود،‏ همانند مردی که روح شریر از او بیرون آمده بود.‏ اما آن قوم پیامبران خدا را رد کردند و در نهایت با کسی مخالفت کردند که واضح بود روح خدا بر اوست؛‏ یعنی عیسی.‏ این امر نشان می‌داد که شرایط آنان از ابتدا بدتر شده بود.‏

در حالی که عیسی با آن جمع صحبت می‌کرد،‏ مادر و برادران او آمدند و در کنار جمعیت ایستادند.‏ برخی که در نزدیکی عیسی نشسته بودند،‏ به او گفتند:‏ «مادر و برادرانت بیرون ایستاده‌اند و می‌خواهند تو را ببینند.‏» عیسی سپس نشان داد که تا چه حد خود را به شاگردانش نزدیک حس می‌کند.‏ او دست خود را به سوی شاگردانش دراز کرد و در مورد آنان گفت:‏ «مادر و برادرانم آنانی هستند که کلام خدا را می‌شنوند و به آن عمل می‌کنند.‏» (‏لوقا ۸:‏۲۰،‏ ۲۱‏)‏ آری،‏ عیسی شاگردانش را همچون برادر،‏ خواهر و مادر خود می‌دید.‏ از این رو،‏ نشان داد که هرچند روابط خانوادگی او با اعضای خانواده‌اش پراهمیت است،‏ اما روابط او با شاگردانش بس پراهمیت‌تر است.‏ به‌راستی که داشتن روابط نزدیک با برادران و خواهران روحانی‌مان چقدر مایهٔ دلگرمی و قوّت قلب ماست؛‏ به‌خصوص زمانی که دیگران اعتقادات ما را زیر سؤال می‌برند یا ما و اعمال نیکویمان را مورد انتقاد قرار می‌دهند.‏