Jezus podaje apostołom wskazówki co do tego, jak prowadzić dzieło głoszenia. Na tym jednak nie poprzestaje. Życzliwie ostrzega ich przed przeciwnikami: „Posyłam was jak owce między wilki (...). Miejcie się na baczności, bo ludzie będą was wydawać lokalnym sądom i biczować w synagogach. I z mojego powodu będziecie ciągani przed namiestników i królów” (Mateusza 10:16-18).

Naśladowcy Jezusa będą musieli stawić czoła zaciekłym prześladowaniom, jednak on daje im pocieszającą obietnicę: „Gdy was wydadzą, nie zamartwiajcie się, jak lub co powiecie, bo w danej chwili otrzymacie pomoc — w gruncie rzeczy to nie wy będziecie mówić, ale będzie przez was mówić duch waszego Ojca”. Następnie Jezus mówi: „Brat wyda na śmierć brata, a ojciec własne dziecko, z kolei dzieci wystąpią przeciw rodzicom i też wydadzą ich na śmierć. Z powodu mojego imienia wszyscy będą was nienawidzić. Ale ten, kto wytrwa do końca, zostanie wybawiony” (Mateusza 10:19-22).

Głoszenie jest sprawą największej wagi, dlatego Jezus podkreśla, że jego naśladowcy muszą być roztropni, by pozostać na wolności i prowadzić to dzieło. Mówi: „Gdyby was prześladowali w jednym mieście, uciekajcie do drugiego, bo zapewniam was, że nie zdążycie obejść miast Izraela, zanim przybędzie Syn Człowieczy” (Mateusza 10:23).

Wskazówki, ostrzeżenia i zachęty, których Jezus udzielił 12 apostołom, są naprawdę wspaniałe! Możemy być wdzięczni, że te słowa zostały podane także z myślą o tych, którzy mieli uczestniczyć w dziele głoszenia już po śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa. Wskazuje na to wypowiedź, że „wszyscy będą (...) nienawidzić” jego uczniów — a nie tylko ci, do których zostali posłani apostołowie. Warto dodać, że Biblia nie wspomina, żeby podczas tej krótkiej kampanii ewangelizacyjnej w Galilei apostołowie byli ciągani przed namiestników czy królów albo wydawani na śmierć przez najbliższych krewnych.

Kiedy Jezus przekazuje te informacje apostołom, ewidentnie ma na myśli przyszłość. Weźmy pod uwagę jego wypowiedź, że uczniowie nie zdążą obejść przydzielonego im terenu, „zanim przybędzie Syn Człowieczy”. W ten sposób wskazuje, że jego naśladowcy nie ukończą dzieła głoszenia o Królestwie Bożym, zanim chwalebny Król Jezus Chrystus nie przybędzie jako sędzia wyznaczony przez Jehowę.

Apostołowie nie powinni być zaskoczeni, gdy podczas głoszenia napotkają sprzeciw. Jezus  mówi: „Uczeń nie przewyższa swojego nauczyciela ani niewolnik swojego pana”. Wydźwięk jego słów jest jasny. On spotyka się ze złym traktowaniem i prześladowaniem za opowiadanie o Królestwie Bożym i to samo czeka jego naśladowców. Zachęca ich jednak: „Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz nie mogą zabić duszy. Bójcie się raczej Tego, który i duszę, i ciało może zgładzić w Gehennie” (Mateusza 10:24, 28).

Sam Jezus dał pod tym względem dobry przykład. Wykazał się odwagą i wolał umrzeć niż wyrzec się lojalności wobec Tego, który może wszystko — Jehowy. Tylko Wszechmocny Bóg jest w stanie zniszczyć „duszę” człowieka (jego perspektywy na przyszłe życie) albo wskrzesić go do życia wiecznego. Jakim pokrzepieniem musi to być dla apostołów!

Jezus uzmysławia swoim naśladowcom, jak serdeczną troską otacza ich Jehowa: „Czy nie sprzedaje się dwóch wróbli za jedną drobną monetę? A przecież ani jeden z nich nie spadnie na ziemię bez wiedzy waszego Ojca. Dlatego nie bójcie się — jesteście warci więcej niż wiele wróbli” (Mateusza 10:29, 31).

Orędzie, które głoszą uczniowie Jezusa, wywoła podział w rodzinach, gdy jedni domownicy je przyjmą, a drudzy nie. „Nie myślcie, że przyszedłem przynieść na ziemię pokój” — wyjaśnia. Opowiedzenie się po stronie prawdy biblijnej wymaga odwagi. Jezus zauważa: „Kto bardziej kocha ojca lub matkę niż mnie, nie jest mnie godny. I kto bardziej kocha syna lub córkę niż mnie, nie jest mnie godny” (Mateusza 10:34, 37).

Niektórzy jednak przyjmą jego uczniów życzliwie. Jezus mówi: „Kto da do picia jednemu z tych małych choćby tylko kubek zimnej wody, dlatego że jest on moim uczniem, tego na pewno nie minie nagroda” (Mateusza 10:42).

Po otrzymaniu potrzebnych wskazówek, ostrzeżeń i zachęt apostołowie wyruszają „od wsi do wsi, wszędzie głosząc dobrą nowinę i uzdrawiając” (Łukasza 9:6).