Откако ги осудил фарисеите поради тоа што го извртувале Божјиот закон за сопствена корист, Исус со своите ученици си заминал од Галилеја. Поминале долг пат кон северозапад и стигнале во Феникија, на подрачјето на Тир и Сидон.

Исус нашол една куќа каде што можеле да останат, но не сакал луѓето да дознаат дека е таму. Сепак, дури и во Феникија не останал незабележан. Го пронашла една жена со грчко потекло која била таму родена, и почнала да го преколнува: „Смилувај ми се, Господару, Сине Давидов! Ќерка ми е обземена од демони“ (Матеј 15:22; Марко 7:26).

По некое време, учениците му рекле на Исус: „Речи ѝ да си оди, зашто постојано вика по нас“. Тогаш Исус им објаснил зошто не ѝ обрнувал внимание: „Не сум испратен кај никој друг, освен кај загубените овци на домот Израелов“. Но, жената не се откажувала. Дошла до Исус и паднала на колена пред него, молејќи го: „Господару, помогни ми!“ (Матеј 15:23-25).

Исус сакал да види колкава е нејзината вера. Затоа, мислејќи на предрасудите што ги имале Евреите кон другите народи, ѝ рекол: „Не е исправно да им се земе лебот на децата и да им се фрли на кученцата“ (Матеј 15:26). Со тоа што го употребил изразот ‚кученца‘, Исус покажал дека сочувствувал и со оние што не биле Евреи. Нежните чувства што ги имал веројатно можеле да се забележат од неговиот израз на лицето и да се почувствуваат во неговиот глас.

Жената не се навредила, туку се надоврзала на примерот што Исус го употребил и понизно рекла: „Да, Господару, но кученцата сепак јадат од трошките што паѓаат од масата на нивните господари“. Исус видел дека таа жена имала добро срце, па ѝ рекол: „О жено, голема е твојата вера. Нека ти биде како што сакаш“ (Матеј 15:27, 28). Токму тоа и се случило, иако девојчето не било таму! Кога жената се вратила дома, ја нашла ќерка си како лежи на креветот, потполно здрава — ‚демонот бил излезен‘ (Марко 7:30).

Од подрачјето на Феникија, Исус и учениците се упатиле кон горниот тек на реката Јордан. Реката веројатно ја преминале некаде северно од Галилејското Море и стигнале на подрачјето на Декаполис. Таму се качиле на една гора, но ги пронашло мноштво луѓе, кои кај Исус донеле куци, сакати, слепи и неми. Ги положиле пред нозете на Исус, и тој ги излекувал сите. Кога го виделе сето тоа, луѓето го славеле Богот на Израел.

Посебно внимание Исус му посветил на еден глув човек кој имал проблем со говорот. Можеш да си замислиш како му било среде тоа големо мноштво. Можеби Исус забележал дека човекот бил многу вознемирен, па затоа го тргнал настрана од мноштвото. Кога останале насамо, Исус му покажал што ќе направи за него. Му ги ставил своите прсти во ушите и откако плукнал му го допрел јазикот. Потоа погледнал кон небото и рекол „ефата“, што значело „отвори се“. Тогаш на човекот му се вратил слухот и можел нормално да зборува. Исус не сакал да се расчуе за тоа чудо, бидејќи повеќе сакал луѓето да поверуваат во него на темел на она што самите ќе го виделе и чуеле (Марко 7:32-36).

Оние што виделе дека Исус имал моќ да лекува ‚неизмерно се воодушевувале‘ и велеле: „Сѐ што прави е добро. Глувите ги прави да слушаат, а немите да зборуваат“ (Марко 7:37).