ဂါလိလဲ​အိုင် အရှေ့ဘက်၊ ဒေ​ကာ​ပေါ​လိ​နယ်​မှာ ယေရှု​ဆီ​ကို လူအုပ်ကြီး စုရုံးလာ​တယ်။ တရား​နာ​ချင်​လို့၊ ရောဂါ​ပျောက်​ချင်​လို့ လာကြတာ။ ရိက္ခာ​ထည့်​ထားတဲ့ ခြင်းတောင်း​ကြီး​တွေ​လည်း သယ်လာ​ကြတယ်။

နောက်တော့ ယေရှု​က တပည့်​တွေကို​ခေါ်ပြီး “ဒီ​လူအုပ်​ကို ကျွန်တော် သနားတယ်။ သုံးရက်​လုံးလုံး ကျွန်တော်​နဲ့​အတူ ရှိနေကြ​တာ။ သူတို့မှာ စားစရာလည်း မရှိဘူး။ တချို့​ဆိုရင် အဝေးကြီး​ကို ပြန်​ရမှာ။ တစ်ခုခု မ​ကျွေး​ဘဲ​နဲ့ အိမ်ပြန်​ခိုင်း​လိုက်ရင် လမ်းမှာ အားပြတ်​ကုန်​မယ်” လို့​ပြောတယ်။ တပည့်​တွေ​က “ဒီ​လူတွေ အဝ​စားနိုင်​လောက်​တဲ့ စားစရာ​ကို ဒီလောက်​ခေါင်​တဲ့ နေရာ​မျိုးမှာ ဘယ်လိုလုပ် ရနိုင်​မှာ​လဲ” ဆိုပြီး မေးကြတယ်။—မာကု ၈:၂-၄။

ယေရှု​က “ခင်ဗျားတို့မှာ မုန့်​ဘယ်​နှစ်လုံး ရှိသလဲ” လို့​မေးတော့ “မုန့်​ခုနစ်လုံး​နဲ့ ငါး​ကလေး​နည်းနည်း​ပဲ ရှိပါ​တော့​တယ်” လို့​ဖြေတယ်။ (မဿဲ ၁၅:၃၄) ဒါနဲ့ ယေရှု​က လူအုပ်​ကို မြေပေါ် ထိုင်​ခိုင်း​လိုက်တယ်။ မုန့်​နဲ့ ငါး​တွေကို​ယူ၊ ဘုရားသခင်​ဆီ ဆုတောင်းပြီး​မှ တပည့်​တွေကို ဖဲ့​ပေးတယ်။ တပည့်​တွေ​က လူအုပ်​ကို ပြန်​ဝေပေး​တယ်။ အံ့သြစရာ​ကောင်းတာ​က လူအားလုံး ဝဝ​လင်​လင် စား​ရတယ်။ စားကြွင်းစားကျန်တွေကို ကောက်သိမ်း​တဲ့အခါ တောင်း​ကြီး ခုနစ်တောင်း အပြည့်​ရတယ်။ စားတဲ့​သူက ယောက်ျား ၄,၀၀၀ လောက်​အပြင် အမျိုးသမီးတွေနဲ့ ကလေးတွေလည်း ပါတယ်။

လူအုပ်​ကို ပြန်လွှတ်​လိုက်ပြီး​နောက် ယေရှုနဲ့ တပည့်​တွေ​က ဂါလိလဲ​အိုင်​အနောက်ဘက်​ကမ်း၊ မာဂဒန်​နယ်​ကို လှေ​နဲ့ ကူးသွား​ကြတယ်။ အဲဒီမှာ ဖာရိရှဲတွေ​နဲ့ ဇဒ္ဒုကဲ​ဂိုဏ်းဝင်​တချို့ဟာ ယေရှုကို အကဲစမ်း​ချင်တဲ့​အတွက် ဘုရားသခင်​ဆီက အံ့ဖွယ်အမှု​တစ်ခုလောက် ပြပါ​လို့ တောင်းဆို​ကြတယ်။

သူတို့​အကဲစမ်း​ချင်​မှန်း သိတဲ့​အတွက် ဒီလို​ပြောတယ်– “ညနေစောင်း​တဲ့အခါ ‘ကောင်းကင်​ကြီး နီ​ရဲ​နေတာ​ပဲ။ ရာသီဥတု သာယာ​မယ်’ လို့ ခင်ဗျားတို့​ပြောတတ်​တယ်။ မနက်​ရောက်တော့​လည်း ‘ကောင်းကင်​ကြီး နီ​ရဲ​ပြီး အုံ့​မှိုင်း​နေတာ​ပဲ။ ဒီနေ့ မိုးရွာ​ပြီး အေးစိမ့်​နေလိမ့်မယ်’ လို့ ပြောတတ်​ကြတယ်။ ခင်ဗျားတို့ဟာ ကောင်းကင်ကို ကြည့်ပြီး ရာသီဥတု​ကို ခန့်မှန်း​တတ်​ပေမဲ့ အချိန်ကာလ​ရဲ့ လက္ခဏာကို​တော့ မခန့်မှန်း​တတ်​ပါလား။” (မဿဲ ၁၆:၂၊ ၃) ဒီ​နောက် ယေရှု​က ဖာရိရှဲတွေ​နဲ့ ဇဒ္ဒုကဲ​တွေကို ပရောဖက်​ယောနရဲ့ အံ့ဖွယ်အမှု​က​လွဲလို့ ဘယ်​အံ့ဖွယ်​အမှုကို​မှ မြင်ရ​မှာ​မဟုတ်ဘူး လို့​ပြောတယ်။

ယေရှုနဲ့ တပည့်တွေဟာ လှေ​စီး​ပြီး ဂါလိလဲ​အိုင် အရှေ့မြောက်ဘက်​ကမ်း​ပေါ်​က ဗက်ဇဲဒမြို့​ကို သွားကြတယ်။ လမ်း​ရောက်​မှ စားစရာ​ယူလာ​ဖို့ မေ့သွား​မှန်း တပည့်​တွေ​ သိလိုက်တယ်။ သူတို့မှာ မုန့်​တစ်လုံး​ပဲ ပါလာတယ်။ ဖာရိရှဲတွေ၊ ဟေရုဒ်​ကို အားပေး​ထောက်ခံ​တဲ့ ဇဒ္ဒုကဲ​တွေ​နဲ့ ခု​န​လေး​တင် ရင်ဆိုင်ခဲ့​ရတာကို ယေရှု​ ပြန်​စဉ်းစားမိ​တော့ “မျက်စိရှင်ရှင်​ထားပြီး ဖာရိရှဲနဲ့​ဟေရုဒ်​တို့ရဲ့ တဆေး​ကို သတိထား​ကြ” လို့ တပည့်​တွေကို သတိပေး​တယ်။ ဒီ​အခါ တပည့်​တွေ​က သူတို့​ စားစရာ​မေ့​လာလို့ ယေရှု တဆေး​အကြောင်း ပြော​နေတာ​ဆိုပြီး တလွဲ​ထင်​သွားကြတယ်။ ဒါကို ယေရှု​သိတော့ “စားစရာ​မပါ​လာတဲ့ ကိစ္စ​အတွက်​နဲ့ ဘာလို့ ငြင်းခုံ​နေတာလဲ” လို့​မေးတယ်။—မာကု ၈:၁၅-၁၇။

မကြာသေးခင်က​ပဲ လူ​ထောင်ချီ​ကို ကျွေးမွေးခဲ့တယ်။ ဒါကြောင့် မုန့်​မပါ​လာလို့ ယေရှု စိုးရိမ်​နေတာ​ မဟုတ်မှန်း တပည့်​တွေ​ သိသင့်တယ်။ ယေရှု​က “ယောက်ျား ၅,​၀၀၀ ကို ကျွန်တော် မုန့်​ငါးလုံး ဖဲ့​ပေး​တုန်း​က စား​ကြွင်း​စား​ကျန် ဘယ်​နှစ်​တောင်း​အပြည့် ကောက်သိမ်း​ခဲ့ရသလဲ၊ မှတ်မိ​ကြသလား” လို့ မေးတဲ့အခါ “ဆယ့်နှစ်​ တောင်း ရတယ်” လို့​ဖြေတယ်။ “ယောက်ျား ၄,​၀၀၀ ကို မုန့်​ခုနစ်လုံး ဖဲ့​ပေး​တုန်း​က​လည်း စား​ကြွင်း​စား​ကျန် တောင်း​ကြီး ဘယ်​နှစ်​တောင်း​အပြည့် ကောက်သိမ်း​ခဲ့ရသလဲ” လို့​ဆက်​မေးတဲ့အခါ “ခုနစ်တောင်း ရတယ်” လို့​ဖြေတယ်။—မာကု ၈:၁၈-၂၀။

ဒီ​အခါ ယေရှု​က “ကျွန်တော် စားစရာ​အကြောင်း ပြော​နေတာ​မဟုတ်မှန်း ဘာလို့ နားမလည်​တာလဲ” လို့​မေးတယ်။ ပြီးတော့ “ဖာရိရှဲနဲ့ ဇဒ္ဒုကဲ​တို့ရဲ့ တဆေး​ကို သတိထားဖို့ ပြော​နေတာ” ဆိုပြီး ဆက်ပြောတယ်။—မဿဲ ၁၆:၁၁။

အဲဒီတော့​မှ တပည့်​တွေ နားလည်​သွားတယ်။ မုန့်​ကို အ​ချ​ဉ်​ဖောက်​ပြီး ပွ​လာစေဖို့ တဆေး​သုံးတယ်။ အခု ယေရှု​က လူတစ်ယောက်ကို ပျက်စီး​စေတဲ့​အရာ​အဖြစ် တဆေး​ကို တင်စား​နေတာ။ “ဖာရိရှဲနဲ့ ဇဒ္ဒုကဲ​တို့ရဲ့ သွန်သင်ချက်” ဟာ လူတွေကို ပျက်စီး​စေတဲ့​အတွက် အဲဒါကို သတိထားဖို့ ယေရှု​ပြော​နေတာ။—မဿဲ ၁၆:၁၂။