Dugaydugay pod nga nagpokus si Jesus sa iyang ministeryo sa Galilea. Mas daghan ang interesado didto kay sa Judea. Gawas pa, niadtong didto siya sa Jerusalem nga nag-ayog masakiton panahon sa Igpapahulay, gusto siyang ipapatay sa mga Hudiyo.—Juan 5:18; 7:1.

Mga Septiyembre o Oktubre kadto sa 32 C.E., ug hapit na ang Pista sa mga Tabernakulo (o, Balongbalong). Kini nga pista saulogon sa pito ka adlaw, nga sundan ug solemneng panagkatigom sa ikawalong adlaw. Ang pista ilhanan nga nahuman na ang tuig sa pagpanguma, ug panahon kini sa paglipaylipay ug pagpasalamat.

Ang mga igsoon ni Jesus nga si Santiago, Simon, Jose, ug Judas miingon kaniya: “Biya dinhi ug adto sa Judea.” Ang Jerusalem mao ang sentro sa relihiyon sa nasod. Daghag tawo ang siyudad panahon sa tulo ka pista nga saulogon matag tuig. Ang mga igsoon ni Jesus miingon: “Walay maghimo ug bisan unsa sa tago kon gusto niya nga mailhan sa mga tawo. Kay ginahimo nimo kining mga butanga, ipadayag ang imong kaugalingon sa kalibotan.”—Juan 7:3, 4.

Ang tinuod, ang iyang upat ka igsoon “walay pagtuo kaniya” nga siya ang Mesiyas. Pero gusto nila nga ang mga tawong motambong sa kapistahan makakita kang Jesus nga maghimog milagro. Kay nahibalo sa kapeligrohan, si Jesus miingon: “Ang kalibotan walay katarongan sa pagdumot kaninyo, apan kini nagdumot kanako kay ako nagpamatuod nga ang mga buhat niini daotan. Pangadto mo sa pista; dili pa ko moadto sa pista kay ang akong panahon wala pa moabot.”—Juan 7:5-8.

Pipila ka adlaw pagbiya sa mga igsoon ni Jesus ug sa mga tawong moadto sa Jerusalem, si Jesus ug ang iyang mga tinun-an miadto pod nga wala magpahibalo. Milaktod sila sa Samaria, imbes moagi sa naandang agianan duol sa Suba sa Jordan. Si Jesus ug ang iyang mga tinun-an nagkinahanglag kasak-an sa Samaria, busa misugo siyag mga mensahero aron mouna ug mag-andam niini. Ang mga tawo sa usa ka lugar didto wala magpasaka nila kay padulong man si Jesus sa Jerusalem alang sa Kapistahan sa mga Hudiyo. Busa si Santiago ug Juan nasuko, ug nangutana kang Jesus: “Ginoo, gusto ba nimong tawgon namo ang kalayo gikan sa langit aron laglagon sila?” (Lucas 9:54) Gibadlong sila ni Jesus, ug nagpadayon sa pagbaktas.

Samtang nagbaktas, may eskriba nga miingon kang Jesus: “Magtutudlo, mosunod ko nimo bisan asa ka moadto.” Si Jesus mitubag: “Ang mga irong ihalas dunay mga lungib ug ang mga langgam dunay mga salag, apan ang Anak sa tawo walay kaugalingong puy-anan.” (Mateo 8:19, 20) Gipasabot niya nga ang eskriba makasinatig mga kalisdanan kon siya mahimong sumusunod ni Jesus. Pero  morag matandog ang garbo sa eskriba kon iyang dawaton ang maong paagi sa pagkinabuhi. Busa ang matag usa kanato makapangutana, ‘Andam ba kong mosunod kang Jesus?’

Giingnan ni Jesus ang lain pang tawo: “Dali, mahimong akong sumusunod.” Ang tawo miingon: “Ginoo, tugoti una ko sa pag-uli ug sa paglubong sa akong amahan.” Kay nasayod sa kahimtang sa tawo, si Jesus miingon: “Pasagdi ang mga patay sa paglubong sa ilang mga patay, apan lakaw ug imantala ang Gingharian sa Diyos.” (Lucas 9:59, 60) Seguradong buhi pa ang iyang amahan. Kay kon namatay na, tua unta siya sa ilang balay ug wala makig-estorya kang Jesus. Dili siya andam nga unahon ang Gingharian sa Diyos sa iyang kinabuhi.

Paglugsong nila padulong sa Jerusalem, may lain pang tawo nga miingon kang Jesus: “Mosunod ko nimo Ginoo, apan tugoti una kong manamilit kanila nga tua sa akong panimalay.” Si Jesus mitubag kaniya: “Ang tawong nagdaro nga molingi sa luyo dili takos sa Gingharian sa Diyos.”—Lucas 9:61, 62.

Kadtong gustong mahimong tinuod nga tinun-an ni Jesus kinahanglang magpokus sa pag-alagad sa Gingharian. Kon ang nagdaro dili magtan-aw sa unahan, seguradong mahiwi ang tudling. Kon iyang buhian ang daro aron molingi sa luyo, dili gyod mahuman ang pagdaro. Sa susama, si bisan kinsa nga molingi sa mga butang sa kalibotan, mapandol ug mahitipas gikan sa dalan sa kinabuhing walay kataposan.