Ο Ιησούς δίδαξε πολύτιμα μαθήματα ενόσω γευμάτιζε στο σπίτι ενός άρχοντα των Φαρισαίων. Καθώς συνεχίζει το ταξίδι του προς την Ιερουσαλήμ, τον συνοδεύουν μεγάλα πλήθη. Γιατί; Ενδιαφέρονται όντως να γίνουν αληθινοί ακόλουθοί του, ό,τι και αν απαιτηθεί να κάνουν;

Καθ’ οδόν, ο Ιησούς τούς λέει κάτι που ορισμένοι ίσως βρίσκουν συνταρακτικό: «Αν κανείς έρχεται σε εμένα και δεν μισεί τον πατέρα και τη μητέρα και τη γυναίκα και τα παιδιά και τους αδελφούς και τις αδελφές του, ναι, ακόμη και την ίδια του τη ζωή, δεν μπορεί να είναι μαθητής μου». (Λουκάς 14:26) Αλλά τι εννοεί με αυτά τα λόγια;

Ο Ιησούς δεν εννοεί ότι όλοι όσοι γίνονται ακόλουθοί του πρέπει κυριολεκτικά να μισούν τους συγγενείς τους. Θέλει να πει ότι πρέπει να τους αγαπούν λιγότερο από ό,τι εκείνον και να μη μοιάζουν με τον άνθρωπο στην παραβολή για το δείπνο ο οποίος απέρριψε μια σημαντική πρόσκληση επειδή μόλις είχε παντρευτεί. (Λουκάς 14:20) Ο προπάτορας των Ιουδαίων, ο Ιακώβ, λέγεται ότι “μισούσε” τη Λεία και αγαπούσε τη Ραχήλ, με την έννοια ότι αγαπούσε τη Λεία λιγότερο από την αδελφή της τη Ραχήλ.​—Γένεση 29:31.

Προσέξτε ότι ο Ιησούς λέει πως ένας μαθητής πρέπει να μισεί «ακόμη και την ίδια του τη ζωή», ή αλλιώς την ψυχή του. Επομένως, ένας αληθινός μαθητής πρέπει να αγαπάει τον Ιησού περισσότερο από την ίδια του τη ζωή, και να είναι μάλιστα διατεθειμένος να τη χάσει αν χρειαστεί. Είναι σαφές ότι το να γίνει κάποιος μαθητής του Χριστού αποτελεί σοβαρή ευθύνη την οποία δεν πρέπει να αναλαμβάνουμε επιπόλαια, χωρίς προσεκτική σκέψη.

Ο μαθητής μπορεί να αντιμετωπίσει κακουχίες και διωγμό, διότι ο Ιησούς λέει: «Όποιος δεν βαστάζει το ξύλο του βασανισμού του και δεν έρχεται πίσω μου δεν μπορεί να είναι μαθητής μου». (Λουκάς 14:27) Πράγματι, ο αληθινός μαθητής του Ιησού πρέπει να είναι διατεθειμένος να σηκώσει ένα φορτίο περιφρόνησης σαν αυτή που αντιμετώπισε ο Ιησούς. Εκείνος έχει πει μάλιστα ότι οι εχθροί του θα τον θανατώσουν.

Συνεπώς, τα πλήθη που συνοδεύουν τον Ιησού Χριστό χρειάζεται να αναλύσουν πολύ προσεκτικά το τι σημαίνει να είναι κανείς μαθητής του. Ο Ιησούς το τονίζει αυτό με μια παραβολή, λέγοντας: «Για παράδειγμα, ποιος από εσάς που θέλει να χτίσει πύργο δεν κάθεται πρώτα να υπολογίσει τη δαπάνη ώστε να δει αν έχει αρκετά για να τον αποπερατώσει; Αλλιώς, ίσως βάλει το θεμέλιό του αλλά δεν μπορέσει να τον τελειώσει». (Λουκάς 14:28, 29) Επομένως, προτού γίνουν μαθητές του Ιησού, αυτοί που τον συνοδεύουν στην Ιερουσαλήμ πρέπει να έχουν αποφασίσει οριστικά ότι θα εκπληρώσουν στο ακέραιο αυτή την ευθύνη. Ο Ιησούς το υπογραμμίζει αυτό με άλλη μια παραβολή:

«Ποιος βασιλιάς που πηγαίνει να πολεμήσει έναν άλλον βασιλιά δεν κάθεται πρώτα να κάνει συμβούλιο ώστε να διαπιστώσει αν μπορεί με 10.000 στρατιώτες να αντιμετωπίσει αυτόν που έρχεται εναντίον του με 20.000; Αν δεν μπορεί, τότε  ενώ ο άλλος είναι ακόμη μακριά, στέλνει πρεσβευτές και ζητάει ειρήνη». Ο Ιησούς τονίζει το δίδαγμα, λέγοντας: «Παρόμοια, να είστε σίγουροι ότι όποιος από εσάς δεν αποχαιρετάει όλα τα υπάρχοντά του δεν μπορεί να είναι μαθητής μου».​—Λουκάς 14:31-33.

Βέβαια, ο Ιησούς δεν τα λέει αυτά μόνο για τα πλήθη που τον ακολουθούν στον δρόμο. Όλοι όσοι μαθαίνουν για τον Χριστό πρέπει να είναι διατεθειμένοι να κάνουν τα όσα λέει σε αυτή την περίσταση. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να είναι έτοιμοι να θυσιάσουν όλα όσα έχουν​—τα υπάρχοντά τους, ακόμη και τη ζωή τους—​προκειμένου να είναι μαθητές του. Είναι κάτι που απαιτεί σκέψη και προσευχή.

Κατόπιν ο Ιησούς θέτει ένα ζήτημα το οποίο είχε θίξει και στην Επί του Όρους Ομιλία του όταν είπε ότι οι μαθητές του είναι «το αλάτι της γης». (Ματθαίος 5:13) Πιθανότατα εννοούσε ότι, όπως το κυριολεκτικό αλάτι είναι συντηρητικό, έτσι και η επιρροή των μαθητών του συντηρεί τους ανθρώπους, προστατεύοντάς τους από την πνευματική και την ηθική σήψη. Τώρα, καθώς η διακονία του φτάνει στο τέλος της, λέει: «Το αλάτι ασφαλώς είναι καλό. Αλλά αν το αλάτι χάσει την αλμύρα του, με τι θα καρυκευτεί;» (Λουκάς 14:34) Οι ακροατές του ήξεραν ότι υπήρχε και αλάτι που δεν ήταν καθαρό, αλλά αναμειγμένο με χώμα, άρα σχεδόν άχρηστο.

Ο Ιησούς λοιπόν δείχνει ότι ακόμη και αυτοί που είναι πολύ καιρό μαθητές του δεν πρέπει να αφήσουν την αποφασιστικότητά τους να εξασθενήσει. Αν συνέβαινε αυτό, θα γίνονταν άχρηστοι, σαν αλάτι που έχει χάσει την αλμύρα του. Τότε ο κόσμος ίσως να τους χλεύαζε. Επιπλέον, θα ήταν ακατάλληλοι ενώπιον του Θεού, και μάλιστα θα έφερναν μομφή στο όνομά του. Ο Ιησούς τονίζει πόσο σημαντικό είναι να αποφύγουν αυτή την κατάληξη, λέγοντας: «Όποιος έχει αφτιά για να ακούει, ας ακούει».​—Λουκάς 14:35.