عیسی تا آن زمان به عناوین مختلف به اهمیت افتادگی و فروتنی اشاره کرده بود.‏ (‏لوقا ۱۴:‏۸-‏۱۱‏)‏ او با اشتیاق در پی مردان و زنانی بود که می‌خواستند خدا را با فروتنی خدمت کنند.‏ برخی از این مردان و زنان در جامعه افرادی گناهکار محسوب می‌شدند.‏

فَریسیان و علمای دین این گروه را نالایق و پست می‌شمردند.‏ وقتی متوجه شدند که آنان جذب عیسی و پیامش می‌شوند،‏ با عیب‌جویی در مورد او گفتند:‏ «این مرد پذیرای گناهکاران است و با آنان همسفره می‌شود.‏» (‏لوقا ۱۵:‏۲‏)‏ آن رهبران مذهبی خود را برتر از دیگران می‌پنداشتند و مردم ساده و عامی را همچون خاک زیر پای خود،‏ بی‌ارزش می‌دانستند.‏ آنان برای تحقیر این گونه مردم،‏ از واژهٔ عبری اَمهاآرِتس استفاده می‌کردند که به مفهوم «اهل زمین» است.‏

اما عیسی با همگان با احترام،‏ مهربانی و دلسوزی رفتار می‌کرد.‏ از این رو،‏ بسیاری از ستمدیدگان و افتادگان مشتاق شنیدن سخنان او بودند؛‏ از جمله کسانی که مردم آنان را به دلیل اعمال نادرستشان جزو گناهکاران می‌شمردند.‏ حال عیسی نسبت به عیب‌جویی رهبران مذهبی چه نظری داشت؟‏

عیسی با بیان مَثَلی دلنشین که مشابه آن را در کَفَرناحوم نقل کرده بود،‏ نظر خود را مشخص کرد.‏ (‏مَتّی ۱۸:‏۱۲-‏۱۴‏)‏ او در این مَثَل فَریسیان را درستکار فرض کرد،‏ گویی که آنان در آغل خدا در امنیت به سر می‌برند.‏ در مقابل،‏ افتادگان و ستمدیدگان را همچون کسانی خواند که از این آغل دور شده و به اصطلاح گمشده‌اند.‏ او گفت:‏

‏«کدام یک از شماست که ۱۰۰ گوسفند داشته باشد و وقتی یکی از آن‌ها گم شود،‏ آن ۹۹ گوسفند را در بیابان رها نکند و به دنبال آن گمشده نرود تا زمانی که آن را بیابد؟‏ و وقتی آن گمشده را یافت،‏ آن را روی دوش خود می‌گذارد و شادی می‌کند.‏ سپس هنگامی که به خانه می‌رسد،‏ دوستان و همسایگان خود را دور هم جمع می‌کند و به آنان می‌گوید:‏ ‹با من شادی کنید؛‏ زیرا گوسفند گمشده‌ام را یافتم.‏›»—‏لوقا ۱۵:‏۴-‏۶‏.‏

منظور عیسی از بیان این مَثَل چه بود؟‏ او چنین توضیح داد:‏ «من به شما می‌گویم،‏ به همین طریق برای یک گناهکار که توبه می‌کند،‏ در آسمان شادی بیشتری خواهد بود تا برای ۹۹ درستکار که به توبه نیاز ندارند.‏»—‏لوقا ۱۵:‏۷‏.‏

اشارهٔ عیسی به توبهٔ گناهکاران یقیناً آن فَریسیان را متعجب ساخت.‏ آنان خود را درستکار می‌پنداشتند و فکر می‌کردند که نیازی به توبه ندارند.‏ دو سال پیش از آن،‏ وقتی چند تن از فَریسیان عیسی را به دلیل همسفره شدن با خراجگیران و گناهکاران مورد انتقاد قرار دادند،‏ او گفت:‏ «من آمده‌ام تا گناهکاران را فراخوانم،‏ نه درستکاران را.‏» (‏مَرقُس ۲:‏۱۵-‏۱۷‏)‏ این فَریسیان نیازی به توبه نمی‌دیدند.‏ از این رو،‏  سبب شادی در آسمان نیز نمی‌شدند.‏ اما گناهکارانی که از صمیم دل توبه می‌کردند،‏ سبب شادی فراوان در آسمان می‌شدند.‏

عیسی برای تأکید بر این نکته که بازگشت گناهکارانِ گمشده سبب شادی عظیم می‌شود،‏ مَثَلی دیگر آورد و گفت:‏ «کدام زن است که ده سکهٔ یک دِرهَمی داشته باشد و یکی از آن‌ها را گم کند،‏ آیا چراغی نمی‌افروزد و خانه‌اش را جارو نمی‌زند؟‏ آیا تا زمانی که آن را نیابد از جستجوی دقیق بازمی‌ایستد؟‏ و وقتی آن را یافت،‏ دوستان و همسایگان خود را جمع می‌کند و می‌گوید:‏ ‹با من شادی کنید؛‏ زیرا سکه‌ای را که گم کرده بودم،‏ یافتم.‏›»—‏لوقا ۱۵:‏۸،‏ ۹‏.‏

نتیجه‌گیری عیسی از این مَثَل،‏ مشابه نتیجه‌گیری‌اش از مَثَل گوسفند گمشده بود.‏ او گفت:‏ «من به شما می‌گویم،‏ به همین طریق برای یک گناهکار که توبه می‌کند،‏ شادی در میان فرشتگان خدا خواهد بود.‏»—‏لوقا ۱۵:‏۱۰‏.‏

به‌راستی که فرشتگان خدا چه علاقهٔ فراوانی به بازگشت گناهکارانِ گمشده دارند!‏ این نکته از اهمیت فوق‌العاده‌ای برخوردار است؛‏ زیرا توبه‌کارانی که وارد پادشاهی آسمان‌ها می‌شوند،‏ از مقامی والاتر از فرشتگان برخوردار خواهند شد!‏ (‏۱قُرِنتیان ۶:‏۲،‏ ۳‏)‏ با این حال فرشتگان به آنان هیچ حسادتی نمی‌ورزند.‏ آیا وقتی گناهکاری با دلی آکنده از ندامت،‏ به سوی خدا باز می‌گردد،‏ ما نیز نباید شاد و خوشحال باشیم؟‏