Ер юзида хизмат қилган пайтда Исо камтаринликнинг муҳимлигини бир неча марта таъкидлайди. (Луқо 14:8–11) У Худога камтарлик ила хизмат қилишни хоҳлайдиган эркагу аёлларни астойдил излаяпти. Уларнинг орасида ўтакетган гуноҳкор деб танилганлар ҳам бор.

Фарзийлару уламолар улар номуносиб деб ҳисоблаган одамлар Исога яқинлашиб, унинг хабарини қабул қилаётганини кўришади. Улар норози бўлиб: «Бу киши гуноҳкорларни қабул қилиб, улар билан овқат еяпти»,— дейишади. (Луқо 15:2) Фарзий ва уламолар ўзларини устун қўйиб, оддий халққа оёқ остидаги кир каби муносабатда бўлишарди. Бундай одамларга нисбатан нафратини кўрсатиш учун уларни «тупроқ одамлари» (ибронийча ам хаарец) деб аташади.

Улардан фарқли ўлароқ Исо ҳамма одамларга ҳурмат, меҳрибонлик ва раҳмдиллик кўрсатади. Шу сабабли, оддий инсонлардан кўпчилиги, ҳатто ёмон ишлари билан танилган одамлар ҳам уни тинглашга ташна бўлади. Исо оддий инсонларга ёрдам бергани учун танқид қилинганига қандай муносабат билдиради?

Бунга жавобан Исо олдин Кафарнаҳумда айтганига ўхшаш бир таъсирли масал сўзлаб беради. (Матто 18:12–14) Масалдаги одил кишилар Худонинг сурувида ўзини хавфсиз ҳис қилаётган фарзийларни, йўлдан адашиб йўқолиб қолганлар эса оддий инсонларни билдиради. Исо қуйидагича дейди:

«Сизлардан кимнингдир 100 та қўйи бўлса-да, улардан биттасини йўқотиб қўйса, 99 тасини чўлда қолдириб, йўқолганини топмагунча ахтармайдими? Уни топгач эса, елкасига кўтариб роса севинади. Ўша киши уйга келади-да, дўстларию қўшниларини чақириб: “Келинглар, бирга қувонамиз, чунки мен йўқотган қўйимни топдим”,— дейди». (Луқо 15:4–6)

Исо бу билан нима демоқчи? У масалнинг маъносини тушунтиради: «Сизларга айтиб қўяй, худди шундай, тавбага муҳтож бўлмаган 99 та одил кишидан кўра, тавба қилган битта гуноҳкор учун ҳам осмонда катта хурсандчилик бўлади». (Луқо 15:7)

Тавба ҳақидаги фикрдан фарзийлар ҳайрон қолишади. Улар ўзларини одил ҳисоблашгани учун тавбага муҳтож эмасмиз, деб ўйлашади. Икки йил олдин улардан баъзилари Исони солиқчилар ва гуноҳкорлар билан овқат егани учун айблашганида, у шундай деган эди: «Ахир мен одил кишиларни эмас, гуноҳкорларни даъват этгани келганман». (Марк 2:15–17) Манман фарзийлар тавбага муҳтожлигини тан олмаётгани учун осмонда хурсандчилик бўлмайди. Астойдил тавба қилган  гуноҳкорлар учун эса хурсандчилик бўлади.

Адашиб қолган гуноҳкорларнинг тавба қилиши осмонда катта қувончга сабаб бўлишини яна бир бор таъкидлаб, Исо кундалик ҳаётдан олинган бошқа масални айтиб беради: «Қайси бир аёлнинг ўнта кумуш тангаси бўлса-да, улардан биттасини йўқотиб қўйса, чироқ ёқиб уни топмагунча уйини супуриб, яхшилаб қидирмайдими? Уни топгач эса, дугоналарию қўшниларини чақириб: “Келинглар, бирга қувонамиз, чунки мен йўқотган кумуш тангамни топдим”,— дейди». (Луқо 15:8, 9)

Йўқолган қўй ҳақидаги масални тушунтиргани каби, Исо ушбу масални ҳам тушунтиради: «Сизларга айтиб қўяй, худди шундай, тавба қилган битта гуноҳкор учун ҳам Аллоҳнинг фаришталари роса хурсанд бўлишади». (Луқо 15:10)

Бир тасаввур қилинг: фаришталар йўлдан адашган одамлар Худога қайтишини роса исташади! Шуниси қизиқки, тавба қилиб Осмон Шоҳлигига кирган одамлар фаришталардан кўра юксакроқ мавқега эга бўлишади! (1 Коринфликларга 6:2, 3) Бироқ фаришталар ҳасад қилишмайди. Биз-чи, чин дилдан тавба қилиб, Худога қайтаётган гуноҳкор одамга қандай муносабатда бўлишимиз керак?