Następnego dnia, w niedzielę 9 Nisan, Jezus z uczniami opuszcza Betanię i udaje się do Jerozolimy. Kiedy zbliżają się do leżącego na Górze Oliwnej Betfage, Jezus wydaje dwóm swoim uczniom polecenie:

„Idźcie do wioski, którą widzicie. Gdy tylko tam dojdziecie, znajdziecie uwiązaną oślicę razem z osiołkiem. Odwiążcie je i przyprowadźcie do mnie. A gdyby ktoś wam coś powiedział, macie wyjaśnić: ‚Pan ich potrzebuje’. Wtedy od razu pozwoli je zabrać” (Mateusza 21:2, 3).

Uczniowie nie dostrzegają, że wskazówki Jezusa mają związek z biblijnym proroctwem. Jednak później uświadamiają sobie, że spełniły się słowa proroka Zachariasza. Przepowiedział on, że obiecany przez Boga Król pokornie wjedzie do Jerozolimy „na ośle, na źrebięciu, potomku oślicy” (Zachariasza 9:9).

Kiedy uczniowie docierają do Betfage i zabierają osiołka oraz jego matkę, stojący w pobliżu ludzie pytają: „Co robicie? Dlaczego odwiązujecie tego osiołka?” (Marka 11:5). Ale gdy słyszą, że tych zwierząt potrzebuje Pan, pozwalają zabrać je do Jezusa. Uczniowie kładą swoje szaty wierzchnie zarówno na oślicy, jak i na źrebięciu, ale Jezus dosiada osiołka.

Jadącego w kierunku Jerozolimy Jezusa otacza coraz gęstszy tłum. Wielu rozkłada na drodze swoje szaty. Inni rozrzucają gałęzie ucięte z drzew albo „liściaste gałązki ścięte na polach”. Wołają: „Zechciej wybawić! Błogosławiony, który przychodzi w imieniu Jehowy! Błogosławione jest przychodzące Królestwo naszego ojca Dawida!” (Marka 11:8-10). Te okrzyki złoszczą znajdujących się w tłumie faryzeuszy. Mówią do Jezusa: „Nauczycielu, upomnij swoich uczniów”. On im odpowiada: „Mówię wam, że gdyby oni milczeli, kamienie by wołały” (Łukasza 19:39, 40).

Kiedy Jezus widzi Jerozolimę, zaczyna nad nią płakać. Mówi: „O gdybyś rozpoznała w tym dniu, co prowadzi do pokoju! Ale teraz jest to zakryte przed twoimi oczami”. Jerozolima zapłaci za rozmyślne nieposłuszeństwo. Jezus zapowiada: „Twoi wrogowie zbudują wokół ciebie fortyfikację z zaostrzonych pali, okrążą cię i z każdej strony będą cię oblegać. I zrównają cię z ziemią, a twoje dzieci zgładzą. I nie pozostawią w tobie kamienia na kamieniu” (Łukasza 19:42-44). Zgodnie ze słowami Jezusa to miasto zostało zniszczone w 70 roku n.e.

Gdy Jezus wjeżdża do Jerozolimy, w całym mieście panuje poruszenie. Ludzie pytają: „Kto to jest?”. A tłum powtarza: „To jest Jezus, prorok z Nazaretu w Galilei!” (Mateusza 21:10, 11). Ci, którzy widzieli, jak Jezus wskrzesił Łazarza, opowiadają innym o tym cudzie. Faryzeusze rozpaczają, że są zupełnie bezradni. Mówią między sobą: „Cały świat poszedł za nim” (Jana 12:18, 19).

Jak zwykle podczas pobytu w Jerozolimie, Jezus idzie nauczać do świątyni. Tam uzdrawia ślepych i kulawych. Kiedy naczelni kapłani i uczeni w piśmie widzą, co robi, i słyszą chłopców wołających w świątyni: „Zechciej wybawić Syna Dawidowego!”, wpadają w gniew. Pytają Jezusa: „Czy słyszysz, co oni mówią?”. On im odpowiada: „Czy nigdy nie czytaliście: ‚Słowami z ust dzieci i niemowląt przysporzyłeś sobie chwały’?” (Mateusza 21:15, 16).

Jezus rozgląda się po świątyni. Jest już późno, więc razem z apostołami opuszcza miasto. Zanim rozpocznie się 10 Nisan, wraca do Betanii, gdzie spędza noc z niedzieli na poniedziałek.