Yahudi takvimine göre 10 Nisan Pazartesi günü İsa mabetteydi ve yakında öldürüleceği hakkında konuşuyordu. Bu durumun Tanrı’nın ismini nasıl etkileyeceğinden endişe ettiği için, “Baba, adını yücelt” dedi. Gökten güçlü bir ses geldi: “Adımı yücelttim, yine yücelteceğim!” (Yuhanna 12:27, 28).

Etraftaki insanlar şaşkına döndü. Bazıları bunun gök gürlemesi olduğunu sandı. Bazıları da, “Onunla bir melek konuştu” diyordu (Yuhanna 12:29). Fakat aslında konuşan Yehova’ydı! Ve insanların İsa yeryüzündeki hizmetine başladıktan sonra Tanrı’nın sesini duyduğu ilk olay bu değildi.

Üç buçuk yıl önce Yahya İsa’nın vaftizi sırasında Tanrı’nın onunla ilgili şu sözlerini duymuştu: “Sevgili oğlum budur, ondan memnunum.” Daha sonra MS 32 Fıshının ardından, Yakup, Yuhanna ve Petrus’un önünde İsa’nın görünümü değişmişti. Bu üç adam Tanrı’nın şu sözlerini duymuşlardı: “Bu Benim sevgili oğlumdur; ondan memnunum; onu dinleyin” (Matta 3:17; 17:5). Yehova şimdi üçüncü kez, birçok kişinin duyabileceği şekilde konuşuyordu!

İsa şöyle dedi: “Gelen bu ses, benim için değil sizin içindi” (Yuhanna 12:30). Bu olay İsa’nın gerçekten Tanrı’nın oğlu ve geleceği bildirilen Mesih olduğuna dair bir kanıttı.

Ayrıca İsa yaşamı boyunca sadık kalarak hem insanlara örnek oldu hem de dünyanın hükümdarı İblis Şeytan’ın yok edilmeyi hak ettiğini gösterdi. Şöyle dedi: “Şimdi bu dünya yargılanıyor. Ve bu dünyanın hükümdarı kovulacak.” Onun yakında öldürülecek olması bir yenilgi değil, tersine zafer olacaktı. Bunun nedenini şöyle açıkladı: “Ben ise yerden yukarı kaldırıldığımda, her tür insanı kendime çekeceğim” (Yuhanna 12:31, 32). Bir direk üzerinde öldürülmesiyle insanları kendisine çekerek onlara sonsuz yaşama giden yolu açacaktı.

Kalabalık İsa’nın ‘yukarı kaldırılacağıyla’ ilgili sözlerine şöyle cevap verdi: “Bize Kanundan anlatılanlara göre Mesih sonsuza dek duracak. Sen nasıl İnsanoğlu yukarı kaldırılmalı diyorsun? Bu İnsanoğlu kim?” (Yuhanna 12:34). Onların çoğu, bizzat duydukları Tanrı’nın sesi de dahil tüm kanıtlara rağmen İsa’nın gerçek İnsanoğlu ve vaat edilen Mesih olduğunu kabul etmedi.

İsa daha önce olduğu gibi kendinden yine “ışık” olarak söz etti (Yuhanna 8:12; 9:5). Kalabalığa şöyle dedi: “Işık aranızda kısa bir süre daha kalacak. Işığınız varken ışıkta yürüyün ki, üzerinize karanlık çökmesin. . . . . Işık sizinleyken, ışığın oğulları olmak için ışığa iman edin” (Yuhanna 12:35, 36). Sonra oradan ayrıldı, çünkü o 10 Nisan’da değil 14 Nisan Fısıh günü öldürülecekti; o gün direğe gerilecek, yani ‘yukarı kaldırılacaktı’ (Galatyalılar 3:13).

İsa’nın hizmetine bakınca, Yahudilerin ona iman etmemesinin de bir peygamberlik sözünün gerçekleşmesi olduğu açıktır. İşaya insanların, yollarından dönüp iyileşmemeleri için gözlerinin kör edileceğini, yüreklerinin nasırlaşacağını önceden bildirmişti (İşaya 6:10; Yuhanna 12:40). Evet, gerçekten de Yahudilerin çoğu İsa’nın vaat edilen Kurtarıcı ve hayata götüren yol olduğunu gösteren kanıtları görmeyi inatla reddettiler.

Nikodimos, Arimatealı Yusuf ve yöneticilerden birçoğu aslında İsa’ya ‘iman etmişti.’ Peki bu kişiler imanlarını açıkça gösterecek miydi, yoksa havradan atılmamak için ya da ‘insanların gözünde itibarlı olmayı sevdiklerinden’ çekimser mi kalacaklardı? (Yuhanna 12:42, 43).

İsa kendisine iman etmenin ne demek olduğunu şu sözlerle açıkladı: “Bana iman eden,  yalnızca bana değil beni gönderene de iman etmiş olur. Beni gören, beni göndereni de görmüş olur.” Yehova’nın, İsa’dan öğretmesini istediği ve İsa’nın da duyurmaya devam ettiği hakikatler yaşamsaldı. İsa bunu şu sözlerle dile getirdi: “Beni dikkate almayanı ve sözlerimi kabul etmeyeni mahkûm edecek olan var. Söylediğim söz onu son günde mahkûm edecek” (Yuhanna 12:44, 45, 48).

Sonra sözlerini şöyle bitirdi: “Ben kendiliğimden konuşmadım. Beni gönderen Babam, ne anlatacağım ve ne konuşacağım konusunda bana emir verdi. Ayrıca, O’nun emrinin sonsuz yaşam demek olduğunu biliyorum” (Yuhanna 12:49, 50). İsa kısa bir süre sonra, kendisine iman eden insanlar uğrunda kanının döküleceğini biliyordu (Romalılar 5:8, 9).