ជំពូកទី១០៨
លោកយេស៊ូមិនចាញ់ការបញ្ឆោត
ម៉ាថាយ ២២:១៥-៤០ ម៉ាកុស ១២:១៣-៣៤ លូកា ២០:២០-៤០
-
អ្វីដែលជារបស់សេសារ ចូរសងសេសារវិញ
-
តើអ្នកដែលបានត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញនឹងរៀបការឬ?
-
បញ្ញត្ដិដ៏សំខាន់បំផុត
ពួកអ្នកដែលប្រឆាំងលោកយេស៊ូបានខឹងយ៉ាងខ្លាំង។ ហេតុអ្វី? ដោយសារលោកយេស៊ូទើបតែបានលើកឧទាហរណ៍ផ្សេងៗដើម្បីលាតត្រដាងភាពទុច្ចរិតរបស់ពួកគេ។ ឥឡូវនេះ ពួកផារិស៊ីរួមគំនិតគ្នាដើម្បីបញ្ឆោតលោក។ ពួកគេព្យាយាមធ្វើឲ្យលោកនិយាយអ្វីដែលពួកគេអាចយកជាហេតុដើម្បីចាប់លោកប្រគល់ទៅឲ្យអភិបាលរ៉ូម។ ហេតុនេះ ពួកគេបានឲ្យប្រាក់ទៅពួកអ្នកកាន់តាមខ្លះរបស់ពួកគេ ដើម្បីឲ្យទៅបញ្ឆោតលោកយេស៊ូ។—លូកា ៦:៧
រួចមក អ្នកទាំងនោះនិយាយទៅកាន់លោកថា៖ «លោកគ្រូ យើងដឹងថាលោកតែងមានប្រសាសន៍និងបង្រៀនត្រឹមត្រូវ ក៏មិនរើសមុខអ្នកណាឡើយ តែលោកបង្រៀនសេចក្ដីពិតអំពីផ្លូវរបស់ព្រះ។ តើមានច្បាប់ឲ្យយើងបង់ពន្ធជូនសេសារឬទេ?»។ (លូកា ២០:២១, ២២) លោកយេស៊ូមិនបានចាញ់បោកពាក្យបញ្ជោររបស់ពួកគេទេ ពីព្រោះលោកជ្រាបថាពួកគេជាមនុស្សលាក់ពុតនិងមានឧបាយកល។ ប្រសិនបើលោកមានប្រសាសន៍ថា ‹ទេ មិនត្រូវបង់ពន្ធទេ› នោះលោកនឹងត្រូវគេចោទប្រកាន់ថាជាអ្នកបះបោរប្រឆាំងរដ្ឋាភិបាលរ៉ូម។ ផ្ទុយទៅវិញ បើលោកមានប្រសាសន៍ថា ‹មែនហើយ ត្រូវតែបង់ពន្ធ› នោះបណ្ដាជនដែលស្អប់ការគ្រប់គ្រងរបស់រដ្ឋាភិបាលរ៉ូម អាចយល់ច្រឡំហើយចាប់ផ្ដើមប្រឆាំងលោក។ ដូច្នេះ តើលោកឆ្លើយតបយ៉ាងដូចម្ដេច?
លោកយេស៊ូឆ្លើយតបទៅពួកគេថា៖ «នែ! មនុស្សលាក់ពុត! ហេតុអ្វីអ្នករាល់គ្នាខំល្បងមើលខ្ញុំដូច្នេះ? ចូរយកកាក់សម្រាប់បង់ពន្ធដារមកបង្ហាញខ្ញុំ»។ ពួកគេយកប្រាក់ឌីណារីមួយមកជូនលោក។ រួចលោកសួរពួកគេថា៖ «តើនេះជារូបនិងឈ្មោះរបស់អ្នកណា?»។ ពួកគេឆ្លើយថា៖ «ជារូបនិងឈ្មោះរបស់សេសារ»។ បន្ទាប់មក លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ដោយប៉ិនប្រសប់ទៅពួកគេថា៖ «បើដូច្នេះ អ្វីដែលជារបស់សេសារ ចូរសងសេសារវិញ តែអ្វីដែលជារបស់ព្រះ ចូរសងព្រះវិញ»។—ម៉ាថាយ ២២:១៨-២១
ពួកគេកោតស្ងើចក្នុងចិត្តចំពោះប្រសាសន៍របស់លោកយេស៊ូ។ ការឆ្លើយតបយ៉ាងប៉ិនប្រសប់របស់លោកបានធ្វើឲ្យពួកគេស្ងាត់មាត់ រួចពួកគេក៏ចាកចេញទៅ។ ប៉ុន្តែ ថ្ងៃនោះមិនទាន់ចប់ទេ ហើយសត្រូវរបស់លោកក៏មិនបានឈប់ព្យាយាមបញ្ឆោតលោកដែរ ពីព្រោះបន្ទាប់ពីការប៉ុនប៉ងរបស់ពួកផារិស៊ីបានបរាជ័យ ពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាមួយក្រុមទៀតបានមកជួបលោកយេស៊ូ។
ពួកសាឌូស៊ីដែលជាអ្នកមិនជឿថាមានការប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ បានសួរសំណួរមួយដែលទាក់ទងនឹងការប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ និងការរៀបការជាមួយនឹងបុរសដែលជាសាច់ថ្លៃ។ ពួកគេសួរលោកយេស៊ូថា៖ «លោកគ្រូ ម៉ូសេបានប្រាប់ថា៖ ‹បើបុរសណាម្នាក់ស្លាប់ទៅ តែគ្មានកូន បងឬប្អូនប្រុសរបស់បុរសនោះ ត្រូវរៀបការជាមួយនឹងប្រពន្ធបុរសនោះ ដើម្បីបង្កើតកូនបន្តពូជឲ្យគាត់›។ ក្នុងចំណោមយើងធ្លាប់មានបងប្អូនប្រុសប្រាំពីរនាក់។ បងច្បងបានរៀបការ រួចមកបានស្លាប់ទៅ តែគ្មានកូនទេ ហើយប្អូនបន្ទាប់បានរៀបការជាមួយនឹងប្រពន្ធគាត់។ ក្រោយពីបានយកនាងធ្វើជាប្រពន្ធ នោះប្អូនបន្ទាប់ក៏បានស្លាប់ តែគ្មានកូនដែរ។ ប្អូនទីពីរ ប្អូនទីបី រហូតដល់ប្អូនពៅក៏ដូច្នេះដែរ។ នៅទីបំផុត ស្ត្រីនោះក៏បានស្លាប់ទៅដែរ។ ដូច្នេះ ពេលដែលរស់ឡើងវិញ តើអ្នកណាក្នុងចំណោមបងប្អូនប្រាំពីរនាក់នោះត្រូវជាប្ដីរបស់នាង? ព្រោះពួកគេទាំងអស់ បានយកនាងធ្វើជាប្រពន្ធ»។—ម៉ាថាយ ២២:២៤-២៨
លោកយេស៊ូបានដឹងថាពួកសាឌូស៊ីជឿអ្វីដែលម៉ូសេបានសរសេរ ហេតុនេះលោកមានប្រសាសន៍ទៅពួកគេថា៖ «គឺហេតុនេះហើយបានជាអ្នករាល់គ្នាយល់ខុស ពីព្រោះអ្នកមិនស្គាល់បទគម្ពីរហើយក៏មិនស្គាល់ឫទ្ធានុភាពរបស់ព្រះដែរ។ ពេលដែលមនុស្សរស់ឡើងវិញ បុរសនិងស្ត្រីមិនយកគ្នាជាប្ដីប្រពន្ធឡើយ តែពួកគេគឺដូចបណ្ដាទេវតានៅស្ថានសួគ៌វិញ។ ប៉ុន្តែស្តីអំពីការប្រោសមនុស្សស្លាប់ឲ្យរស់ឡើងវិញនោះ តើអ្នកមិនធ្លាប់អានក្នុងកំណត់ហេតុដែលម៉ូសេបានសរសេរអំពីគុម្ពបន្លាទេឬ? ពេលដែលព្រះមានប្រសាសន៍ទៅគាត់ថា៖ ‹ខ្ញុំជាព្រះរបស់អាប្រាហាំ និងជាព្រះរបស់អ៊ីសាក ហើយជាព្រះរបស់យ៉ាកុប›។ លោកមិនមែនជាព្រះរបស់មនុស្សស្លាប់ទេ តែជាព្រះរបស់មនុស្សរស់វិញ។ អ្នករាល់គ្នាយល់ខុសទាំងស្រុង»។ (ម៉ាកុស ១២:២៤-២៧; និក្ខមនំ ៣:១-៦) ពួកបណ្ដាជននឹកអស្ចារ្យក្នុងចិត្តក្រៃលែងចំពោះចម្លើយរបស់លោកយេស៊ូ។
លោកយេស៊ូបានធ្វើឲ្យពួកផារិស៊ីនិងពួកសាឌូស៊ីស្ងាត់មាត់។ ដូច្នេះ ឥឡូវពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាទាំងនេះបានព្រួតដៃគ្នាដើម្បីល្បងលលោកបន្ថែមទៀត។ អ្នកជំនាញខាងច្បាប់ម្នាក់សួរលោកថា៖ «លោកគ្រូ ក្នុងច្បាប់ តើបញ្ញត្ដិមួយណាសំខាន់ជាងគេ?»។—ម៉ាថាយ ២២:៣៦
លោកយេស៊ូឆ្លើយថា៖ «បញ្ញត្ដិទីមួយគឺ ‹ឱអ៊ីស្រាអែលអើយ! ចូរស្ដាប់! ព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះរបស់យើង។ មានព្រះយេហូវ៉ាតែមួយទេ ហើយអ្នកត្រូវស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះរបស់អ្នក ឲ្យអស់ពីដួងចិត្ត អស់ពីព្រលឹង ឲ្យអស់ពីសមត្ថភាពរិះគិត និងឲ្យអស់ពីកម្លាំងកាយ› បញ្ញត្ដិទីពីរគឺ ‹អ្នកត្រូវស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងដូចស្រឡាញ់ខ្លួនអ្នក›។ គ្មានបញ្ញត្ដិណាសំខាន់ជាងបញ្ញត្ដិទាំងនេះឡើយ»។—ម៉ាកុស ១២:២៩-៣១
កាលដែលអ្នកជំនាញខាងច្បាប់បានឮការតបឆ្លើយរបស់លោកយេស៊ូ នោះគាត់ក៏ជម្រាបលោកថា៖ «លោកគ្រូ! លោកមានប្រសាសន៍ត្រូវណាស់ និងសមស្របតាមសេចក្ដីពិតថា៖ ‹មានព្រះតែមួយទេ ហើយគ្មានព្រះណាទៀតឡើយ›។ ម្យ៉ាងទៀត បើមនុស្សម្នាក់ស្រឡាញ់ព្រះឲ្យអស់ពីដួងចិត្ត និងអស់ពីសមត្ថភាពយល់ដឹង ថែមទាំងអស់ពីកម្លាំង ហើយស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងដូចស្រឡាញ់ខ្លួនឯង នោះមានតម្លៃជាងសត្វដែលគេដុតជាគ្រឿងបូជានិងគ្រឿងបូជាឯទៀតទាំងអស់»។ ឮដូច្នេះ លោកយេស៊ូជ្រាបថាគាត់បានឆ្លើយដោយប្រាជ្ញា ហេតុនេះលោកបានមានប្រសាសន៍ទៅគាត់ថា៖ «អ្នកនៅមិនឆ្ងាយពីរាជាណាចក្ររបស់ព្រះទេ»។—ម៉ាកុស ១២:៣២-៣៤
លោកយេស៊ូបានបង្រៀននៅឯវិហារអស់បីថ្ងៃហើយ (ថ្ងៃទី៩ ទី១០ និងទី១១ ខែណែសាន)។ មនុស្សខ្លះដែលរួមមានអ្នកជំនាញខាងច្បាប់ម្នាក់នេះ បានរីករាយស្ដាប់សេចក្ដីបង្រៀនរបស់លោក។ ប៉ុន្តែ ពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាគឺមិនរីករាយសោះ ហើយឥឡូវនេះពួកគេមិន«ហ៊ានសួរលោកតទៅទៀតឡើយ»។
