روزهای فعالیت پرشور عیسی بر زمین رفته‌رفته پایان می‌یافت.‏ او طی روز در معبد تعلیم می‌داد و شب‌ها بیرون از شهر منزل می‌کرد.‏ مردم با شور و شوق «صبح زود به معبد نزد او می‌آمدند تا سخنانش را بشنوند.‏» (‏لوقا ۲۱:‏۳۷،‏ ۳۸‏)‏ عصر سه‌شنبه بود.‏ چیزی به پایان ۱۱ نیسان نمانده بود.‏ عیسی با چهار تن از رسولانش پِطرُس،‏ آندریاس،‏ یعقوب و یوحنا بر کوه زیتون نشسته بود.‏

آن چهار رسول در فکر سخنان عیسی در مورد معبد بودند.‏ عیسی اندکی پیش اشاره کرده بود که در معبد سنگی بر سنگی بر هم باقی نخواهد ماند.‏ پس در خلوت نزد او آمده بودند تا در این مورد از او سؤال کنند.‏ البته مطلب دیگری نیز فکرشان را مشغول کرده بود.‏ عیسی پیش از آن،‏ به شاگردانش چنین متذکر شده بود:‏ «آماده باشید؛‏ زیرا پسر انسان در ساعتی که گمان نمی‌کنید،‏ می‌آید.‏» (‏لوقا ۱۲:‏۴۰‏)‏ او همچنین در مورد «روز ظاهر شدن پسر انسان» صحبت کرده بود.‏ (‏لوقا ۱۷:‏۳۰‏)‏ آیا این سخنان به آنچه او در مورد معبد گفته بود،‏ مربوط می‌شد؟‏ همهٔ این‌ها کنجکاوی رسولان را شدیداً برانگیخته بود.‏ پس به عیسی گفتند:‏ «به ما بگو که این امور کِی روی خواهد داد و نشانهٔ حضور تو و دوران پایانی نظام حاضر چه خواهد بود؟‏»—‏مَتّی ۲۴:‏۳‏.‏

منظور رسولان از «این امور» احتمالاً نابودی معبد اورشلیم بود؛‏ معبدی که پیش رویشان قرار داشت.‏ البته آن رسولان در مورد حضور پسر انسان نیز سؤال کردند.‏ شاید آنان حکایت عیسی را در مورد «نجیب‌زاده‌ای» که «به سرزمینی دور رفت تا در آنجا به مقام پادشاهی منصوب شود و بازگردد،‏» در خاطر داشتند.‏ (‏لوقا ۱۹:‏۱۱،‏ ۱۲‏)‏ همچنین رسولان می‌خواستند بدانند که چه وقایعی در «دوران پایانی نظام حاضر» رخ خواهد داد.‏

عیسی پاسخی مشروح به پرسش‌های آنان داد و در سخنان خود به نشانه‌ای اشاره کرد که مشخص می‌ساخت نظام یهودی آن زمان چه وقت پایان می‌یافت.‏ این واقعه نابودی معبد را نیز در بر داشت.‏ اما در پاسخ عیسی نکات دیگری نیز نهفته بود.‏ این نشانه در آینده به مسیحیان کمک می‌کرد تا تشخیص دهند که آیا در دوران «حضور» عیسی زندگی می‌کنند و نزدیک به پایان نظام حاکم بر دنیا هستند.‏

با گذشت سال‌ها،‏ رسولان شاهد تحقق آن پیشگویی بودند.‏ آری،‏ بسیاری از نکاتی که عیسی پیشگویی کرد در طول زندگی آنان به تحقق پیوست.‏ بدین سان مسیحیانِ هوشیاری که ۳۷ سال پس از آن،‏ یعنی در سال ۷۰ میلادی زندگی می‌کردند هنگام به پایان رسیدن نظام یهودی و نابودی معبد،‏ آماده بودند.‏ با این حال،‏ تمام مطالبی که عیسی پیشگویی کرد،‏ در سال ۷۰ میلادی و سال‌های پیش از آن به وقوع نپیوست.‏ پس نشانهٔ حضور او در مقام پادشاهی چه می‌بود؟‏ عیسی پاسخ این سؤال را برای رسولانش روشن ساخت.‏

عیسی پیشگویی کرد که «غوغای جنگ‌ها و اخبار جنگ‌ها» شنیده خواهد شد و «قومی بر ضدّ قومی دیگر و حکومتی بر ضدّ حکومتی دیگر برخواهد خاست.‏» (‏مَتّی ۲۴:‏۶،‏ ۷‏)‏ او همچنین اشاره کرد که «زمین‌لرزه‌های عظیم به وقوع خواهد پیوست،‏ در مناطق مختلف قحطی‌ها و بیماری‌های همه‌گیر یکی پس از دیگری روی خواهد داد.‏» (‏لوقا ۲۱:‏۱۱‏)‏ عیسی به شاگردانش چنین هشدار داد:‏ «مردم شما را گرفتار خواهند کرد،‏ آزار خواهند رساند.‏» (‏لوقا ۲۱:‏۱۲‏)‏ او همچنین اشاره کرد که پیامبران دروغین برخواهند خاست و بسیاری را گمراه خواهند کرد،‏ قانون‌شکنی افزایش خواهد یافت و محبت بسیاری به سردی خواهد گرایید.‏ عیسی همچنین  گفت:‏ «خبر خوشِ پادشاهی،‏ در سراسر زمین موعظه خواهد شد تا برای همهٔ قوم‌ها شهادتی شود،‏ آنگاه پایان فرا خواهد رسید.‏»—‏مَتّی ۲۴:‏۱۴‏.‏

درست است که برخی از جنبه‌های پیشگویی عیسی طی نابودی اورشلیم به دست رومیان و مدتی پیش از آن به تحقق رسید؛‏ اما آیا ممکن است که این پیشگویی تحققی بزرگ‌تر داشته باشد؟‏ آیا امروزه شواهدی را می‌بینیم که نشان دهد این پیشگویی مهم عیسی با ابعادی عظیم‌تر در حال تحقق است؟‏

یکی از مواردی که عیسی در نشانهٔ حضور خود از آن یاد کرد،‏ ظهور «ویرانگرِ نفرت‌انگیز» بود.‏ (‏مَتّی ۲۴:‏۱۵‏)‏ در سال ۶۶ میلادی سپاهیان روم اطراف اورشلیم اردو زدند و «ویرانگرِ نفرت‌انگیز» در قالب این سپاه ظاهر شد.‏ رومیان پرچم‌هایی در دست داشتند که نقوشی مشرکانه بر آن ترسیم شده بود.‏ آنان اورشلیم را محاصره کردند و برای سست کردن دیوار شهر زیر بخش‌هایی از دیوار را کندند.‏ (‏لوقا ۲۱:‏۲۰‏)‏ در واقع،‏ آن «ویرانگرِ نفرت‌انگیز» در مکانی ایستاد که نباید به آن قدم می‌گذاشت؛‏ مکانی که یهودیان آن را «مقدّس» می‌شمردند.‏

عیسی همچنین پیشگویی کرد:‏ «چنان مصیبت عظیمی روی خواهد داد که از آغاز دنیا تا کنون واقع نشده است و هرگز نیز تکرار نخواهد شد.‏» در سال ۷۰ میلادی رومیان اورشلیم را نابود کردند.‏ تسخیر و ویرانی «شهر مقدّس» یهودیان و معبد آن مصیبت عظیمی بود که هزاران کشته به جا گذاشت.‏ (‏مَتّی ۴:‏۵؛‏ ۲۴:‏۲۱‏)‏ آن واقعه بزرگ‌ترین ویرانی و خرابی‌ای بود که اورشلیم و قوم یهود به چشم خود دیدند.‏ در واقع،‏ آن مصیبت عظیم به نظام مذهبی یهودیان که صدها سال مطابق آن زندگی می‌کردند،‏ پایان داد.‏ با نظر به این وقایع،‏ هر گونه تحقق بزرگ‌تر پیشگویی عیسی باید بسیار هولناک‌تر باشد.‏

عیسی می‌خواست هنوز مطالب بسیاری را در مورد نشانهٔ حضورش در مقام پادشاه و پایان نظام دنیا با رسولانش در میان گذارد.‏ پس به آنان در مورد «مسیحان دروغین و پیامبران کاذب» هشدار داد.‏ عیسی اشاره کرد که آنان سعی خواهند کرد «حتی اگر ممکن باشد،‏ برگزیدگان را نیز گمراه کنند.‏» (‏مَتّی ۲۴:‏۲۴‏)‏ اما این برگزیدگان فریبشان را نمی‌خوردند؛‏ زیرا «مسیحان دروغین» تنها می‌توانند در ملأ عام حضور یابند،‏ در حالی که حضور عیسی نادیدنی است.‏

عیسی در مورد مصیبت عظیم‌تری که در پایان نظام حاکم رخ می‌داد،‏ گفت:‏ «خورشید تاریک خواهد شد،‏ ماه نور خود را نخواهد تاباند،‏ ستارگان از آسمان فرو خواهند افتاد و نیروهای آسمان‌ها به لرزه در خواهند آمد.‏» (‏مَتّی ۲۴:‏۲۹‏)‏ رسولان که به سخنان عیسی در مورد این وقایع دلهره‌آور گوش می‌کردند،‏ نمی‌دانستند که وقوع آن دقیقاً به چه شکل خواهد بود،‏ اما می‌دانستند که این رویدادها بهت‌آور و مخوف خواهد بود.‏

عیسی در مورد تأثیر این وقایع مخوف بر مردم چنین گفت:‏ «انسان‌ها از ترس و از تصوّر آنچه در انتظار ساکنان زمین است،‏ از هوش خواهند رفت؛‏ زیرا نیروهای آسمان‌ها به لرزه در خواهد آمد.‏» (‏لوقا ۲۱:‏۲۶‏)‏ آری،‏ عیسی به تاریک‌ترین روزهای تاریخ بشر اشاره می‌کرد.‏

اما عیسی برای دلگرمی رسولانش روشن ساخت که وقتی پسر انسان «با قدرت و جلال عظیم» آید،‏ عده‌ای نیز ناراحت و سوگوار نخواهند شد.‏ (‏مَتّی ۲۴:‏۳۰‏)‏ او پیش از آن گفته بود که «به خاطر برگزیدگان،‏» خدا وارد عمل خواهد شد.‏ (‏مَتّی ۲۴:‏۲۲‏)‏ وقتی این رویدادهای هولناک به وقوع بپیوندد،‏ عکس‌العمل شاگردان وفادار عیسی باید چه باشد؟‏ او پیروانش را در این خصوص چنین ترغیب کرد:‏ «شما هنگام آغاز این وقایع،‏ راست بایستید و سرهای خود را بلند کنید؛‏ زیرا نجات شما نزدیک است.‏»—‏لوقا ۲۱:‏۲۸‏.‏

اما آن دسته از شاگردان عیسی که در آن دوران زندگی می‌کنند،‏ چگونه می‌توانند تشخیص دهند که پایان این نظام تا چه حد نزدیک است؟‏ عیسی در مورد درخت انجیر مَثَلی آورد و گفت:‏ «وقتی شاخه‌های آن جوانه می‌زند و برگ می‌دهد،‏ پی می‌برید که تابستان نزدیک است.‏ همین طور شما نیز،‏ وقتی همهٔ این‌ها را می‌بینید،‏ بدانید که او نزدیک و پشت در است.‏ به‌راستی به شما می‌گویم،‏ تا همهٔ این‌ها روی ندهد،‏ این نسل از میان نخواهد رفت.‏»—‏مَتّی ۲۴:‏۳۲-‏۳۴‏.‏

 از این رو،‏ هنگامی که شاگردان عیسی تحقق بسیاری از جنبه‌های این نشانه را ببینند،‏ باید تشخیص دهند که پایان نزدیک است.‏ آنچه عیسی در ادامه گفت مربوط به مسیحیانی می‌شود که در آن دوران زندگی خواهند کرد.‏ او چنین گفت:‏

‏«از آن روز و ساعت هیچ کس اطلاع ندارد،‏ نه فرشتگان آسمان،‏ نه پسر،‏ بلکه فقط پدر می‌داند.‏ حضور پسر انسان درست همچون روزگار نوح خواهد بود.‏ زیرا در روزهای پیش از توفان،‏ مردم می‌خوردند و می‌نوشیدند،‏ زن می‌گرفتند و شوهر می‌کردند تا روزی که نوح وارد کشتی شد؛‏ در واقع،‏ مردم توجه نکردند تا آن که توفان آمد و همه را برد.‏ حضور پسر انسان نیز چنین خواهد بود.‏» (‏مَتّی ۲۴:‏۳۶-‏۳۹‏)‏ آری،‏ عیسی روشن ساخت که وقایع آن دوران همچون توفان نوح جهانگیر خواهد بود.‏

رسولانی که بر کوه زیتون به سخنان عیسی گوش می‌کردند،‏ بی‌شک متوجه شدند که باید بیدار و هوشیار باشند.‏ عیسی گفت:‏ «مراقب خود باشید مبادا پرخوری،‏ میگساری و نگرانی‌های زندگی دل‌های شما را گرفتار سازد و آن روز ناگهان بر شما آید و همچون دامی غافلگیرتان کند؛‏ زیرا آن روز در سراسر زمین و بر تمامی ساکنان آن خواهد آمد.‏ پس بیدار بمانید و هیچ گاه از دعاهای التماس‌آمیز دست مکشید تا بتوانید از هر آنچه باید به وقوع بپیوندد،‏ نجات یابید و در حضور پسر انسان بایستید.‏»—‏لوقا ۲۱:‏۳۴-‏۳۶‏.‏

در واقع،‏ عیسی در اینجا بار دیگر نشان داد که آنچه پیشگویی می‌کند،‏ ابعادی عظیم دارد.‏ او در مورد اموری پیشگویی نمی‌کرد که پس از مرگش طی چند دهه به وقوع می‌پیوست و فقط اورشلیم و قوم یهود را در بر می‌گرفت.‏ خیر،‏ او به رویدادهایی اشاره می‌کرد که «در سراسر زمین و بر تمامی ساکنان آن» تأثیر می‌گذاشت.‏

عیسی گفت که شاگردانش باید هوشیار،‏ بیدار و آماده باشند.‏ او با مَثَلی دیگر بر این نکته تأکید کرده،‏ گفت:‏ «یک چیز را بدانید،‏ اگر صاحبخانه می‌دانست که دزد در چه پاسی از شب می‌آید،‏ بیدار می‌ماند و نمی‌گذاشت که به خانه‌اش وارد شود.‏ از این رو،‏ شما نیز آماده باشید؛‏ زیرا در ساعتی که گمان نمی‌کنید،‏ پسر انسان می‌آید.‏»—‏مَتّی ۲۴:‏۴۳،‏ ۴۴‏.‏

عیسی در ادامه به شاگردانش دلیلی برای امیدواری داد.‏ او به آنان اطمینان داد که هنگام وقوع این رویدادها «غلامی» در صحنهٔ دنیا با هوشیاری فعال خواهد بود.‏ عیسی به موقعیتی اشاره کرد که برای رسولانش کاملاً قابل تصوّر بود.‏ او گفت:‏ «به‌راستی آن غلام امین و دانا کیست که اربابش او را بر خادمان خانهٔ خود گماشت تا به‌موقع خوراک آنان را بدهد؟‏ خوشا به حال آن غلام که وقتی اربابش می‌آید او را مشغول این کار یابد!‏ به‌راستی به شما می‌گویم،‏ او را بر تمام مایَملَک خود خواهد گماشت.‏» اما اگر آن «غلام» شریر شود و با دیگران بدرفتاری کند،‏ اربابش «او را به‌سختی مجازات خواهد کرد.‏»—‏مَتّی ۲۴:‏۴۵-‏۵۱‏؛‏ با لوقا ۱۲:‏۴۵،‏ ۴۶ مقایسه شود.‏

البته منظور عیسی این نبود که شماری از پیروانش شریر خواهند شد.‏ پس عیسی می‌خواست که شاگردانش چه درسی را در ذهن خود حک کنند؟‏ او می‌خواست که آنان هوشیار و فعال باشند و با مَثَلی دیگر آن را روشن ساخت.‏