Jyobaa pyëjtak tuˈugë lugäärë tsujpë diˈib tyukxëwˈäjt Edén. Mä tyäˈädë lugäär, jamˈäjt mayë pëjy, ääy kepy etsë jëyujk animal. Ta netë Dios ojts dyajkojˈyë Adán, ja tim jawyiimbë yetyëjk. Yëˈë yajtuunë nax, ets ok, ta ojts tjëjpmëbiixë. ¿Mnijäˈäwëp ti net tuun jäjtë? ¡Ta tyäˈädë yetyëjk jyukyˈäjttsondaky! Ta Jyobaa tˈanmääyë Adán ets tˈijxˈit tkuentˈatët ja it lugäärë tsujpë ets txëëwmoˈoyët tukëˈëyë ja jëyujk animal.

Jyobaa myooy tuˈugë anaˈamënë Adán, ko tˈanmääy: “Mbäät xyjëˈxy tukëˈëyë ujts kepyë tyëëm, per tap tuˈuk diˈib kyaj mbäät xyjëˈxy. Pën mjëˈxypy, mˈoogëp”.

Ok, ta Jyobaa jyënany: “Minëts nˈokˈyajkojë tuˈugë pyudëjkëbë Adán”. Ta dyajmanäjxy ets ta ojts tjuˈtë tuˈugë kyaatsy pyäjk parë ojts dyajkojë ja kyudëjk, diˈib xyëwˈäjt Eva. Adán mëdë Eva yëˈë diˈib tim jawyiin pëjktë. ¿Wiˈixë Adán nyayjäˈäwë ko tˈijxy ja  kyudëjk? Jantsy jotkujk, pääty jyënany: “¡Okˈix pënë Jyobaa të dyajkojy mët ja ngäätsy pyäjkëts! ¡Tyamnëmë net jyaˈˈatyë jäˈäy extëm ëjts!”.

Jyobaa ta tˈanmääyë Adán mëdë Eva ets tmëdattëdë yˈuˈunk yˈënäˈk parë dyajwinduktëdë naxwinyëdë. Jyobaa yëˈë tsyojk ets tuˈugyë tyundët agujk jotkujk parë dyajëmbittët ja naxwinyëdë extëm tuˈugë lugäärë tsujpë. Jantsy tsujë nety kyëxëˈëgäˈäny extëm ja lugäär diˈib xëwˈäjt Edén. Per kyaj duˈun tyuun jyäjtë. ¿Tiko? Yëˈë nˈixäˈänëm mä jatuˈukpë kapitulo.