Одамато билан Момоҳаво Адан боғидан чиқиб кетишганидан кейин кўп фарзанд кўришди. Уларнинг биринчи ўғли Қобил деҳқон, иккинчи ўғли Ҳобил эса чўпон бўлди.

Бир куни Қобил ва Ҳобил Яҳовага назрлар келтиришди. Назр ёки қурбонлик нималигини биласизми? Бу — Худога аталган совға. Яҳова Ҳобилнинг назридан хурсанд бўлди, Қобилникидан эса йўқ. Бундан Қобилнинг қаттиқ жаҳли чиқди. Яҳова Қобилни агар у жаҳлини тиймаса, ёмон иш қилиб қўйиши мумкинлиги ҳақида огоҳлантирди, аммо Қобил қулоқ солмади.

Бунинг ўрнига Қобил Ҳобилга: «Юр, далага борамиз»,— деди. Улар далада бир ўзлари қолганида, Қобил  укаси Ҳобилга ташланиб, уни ўлдирди. Буни кўриб Яҳова нима қилди? Яҳова жазо сифатида Қобилни оиласидан узоқ жойга ҳайдаб юборди. Энди Қобил оиласига қайтиб кела олмайди.

Хўш, бу ҳикоядан қандай сабоқ олсак бўлади? Агар ҳаммаси биз хоҳлагандек бўлмаса, жаҳлимиз чиқиши мумкин. Борди-ю, жаҳл ичимизда кучайиб бораётганини сезсак ёки бошқалар буни кўриб бизни огоҳлантирса, тезда ўзимизни қўлга олишимиз керак. Акс ҳолда, ҳис-туйғулар бизни бошқаришни бошлаши мумкин.

Ҳобил Яҳовани севиб, яхши ишлар қилгани учун Яҳова уни ҳеч қачон унутмайди. Бутун ер юзини жаннатга айлантирганида, У Ҳобилни тирилтиради.