No de groote Äwaschwamunk hauden Noah siene Junges un äare Frues een deel Kjinja. Dee äare Famieljes worden jrata un vespreeden sikj oppe Welt, soo aus Jehova an daut jesajcht haud.

Oba eenje Famieljes wieren Jehova nich jehuarsom. Dee säden: “Well wie ons eene Staut buen un hia bliewen. Wie woaren ons eenen Torm buen, waut soo huach es, daut de Spetz batem Himmel rieekjt. Dan woa wie wiet un breet bekaunt woaren.”

 Jehova jleicht daut nuscht, waut dee deeden. Doawäajen wull hee dee nich loten wiedabuen. Weetst du, waut hee deed? Hee muak daut soo, daut de Menschen doa met eenst veschiedne Sproaken räden, un dee kunnen sikj nich mea vestonen. Dan hieeden dee opp met buen. De Staut, waut dee buden, wort Babel jenant. Babel meent “Derchenaunda”. De Menschen fungen aun wajchtotrakjen un wonden dan aulawäajen oppe Welt. Oba dee deeden doa, wua dee hantrocken, bloos wieda schlajchtet. Wia doa noch wäa, waut Jehova leewd? Daut woa wie en daut näakjste Kapitel seenen.