Abraham un Sara wieren aul lang befriet. Dee hauden äa scheenet Tus en Ur veloten un läwden en een Zelt. Oba Sara deed doawäajen nich grunzen; see vetrud opp Jehova.

Sara jankad sea een Kjint. Doawäajen säd see to Abraham: “Wan miene Kjäakjsche Hagar een Kjint haud, dan wudd daut soo sennen, aus wan ekj eent haud.” Lota haud Hagar dan een Junkje. Daut heet Ismael.

Joaren lota, aus Abraham 99 Joa wia un Sara 89, kjeem doa wäa no an. Abraham kroagd de Jast unja eenen Boom, daut dee sikj doa vereiwen kunnen un waut äten. Weetst du, wäa de Jast wieren? Daut wieren dree Enjel! Dee säden to Abraham: “Een Joa wieda woaren du un diene Fru eenen Sän haben.” Sara wia em Zelt bennen un horcht too. See lacht to sikj selfst un docht: “Kaun ekj bie soo oolt noch een Kjint haben?”

Daut näakjste Joa haud Sara een Junkje, soo aus Jehova sien Enjel jesajcht haud. Abraham säd, daut wudd een Isaak sennen. Dis Nomen bediet “lachen”.

 Aus Isaak bie fief Joa wia, kunn Sara seenen, daut Ismael äwa dän spotten deed. See wull äaren Sän beschitzen. Doawäajen jinkj see no Abraham un säd, dee sull Hagar un Ismael wajchschekjen. Abraham wull daut sest nich. Oba Jehova wull Isaak uk beschitzen un säd to Abraham: “Doo daut, waut Sara sajcht. Ekj woa no Ismael oppaussen. Oba daut, waut ekj die vesproaken hab, woa ekj derch Isaak doonen.”