Loot läwd met sienen Onkel Abraham toop en daut Launt Kanaan. Met de Tiet hauden Abraham un Loot soo väl Tieren, daut doa nich mea fa aule jenuach Launt wia. Abraham säd to Loot: “Wie kjennen nich lenja oppe selwje Städ bliewen. Du kaust die utwälen, no woone Städ du gonen west, un ekj go dan no de aundre.” Es daut nich fein, daut Abraham dolla om aundre todoonen wia aus om sikj selfst?

Loot sach eene sea schmocke Städ dicht bie de Staut Sodom. Doa wia een deel Wota un feine Weid. Krakjt no dee Städ wull hee met siene Famielje toop hantrakjen. Lota trocken see dan no Sodom.

De Menschen en Sodom un uk en de Staut Gomorra, waut doa dicht bie wia, wieren sea schlajcht. Dee wieren soo schlajcht, daut Jehova de beid Städa enne Grunt brinjen wull. Oba Gott wull Loot un siene Famielje raden un doawäajen schekjt hee twee Enjel no dee. De Enjel säden: “Spoot junt! Got ut de Staut rut! Jehova woat dee gaunz tonuscht moaken.”

Loot veleet nich fuaz. Dee deed sikj nich spooden. Doawäajen footen de Enjel Loot un siene Fru un siene beid Dajchta aune Haunt un brochten dee bosich ut de Staut rut. Dee säden: “Rant! Brinjt junt fuat, daut jie läwen bliewen. Kjikjt junt nich om, aus dan woa jie stoawen!”

Aus dee bat de Staut Zoar kjeemen, leet Jehova Fia un Schwäwelblitt äwa Sodom un Gomorra räajnen. De beid Städa  worden gaunz tonuscht jemoakt. Loot siene Fru kjikjt sikj om un wort to eenen Soltsteen. See wia Jehova ojjehuarsom. Oba Loot un siene Dajchta wort nuscht, wäajen dee no Jehova horchten. Secha wieren dee sea truarich, daut de Mame ojjehuarsom wia. Oba dee woaren sikj uk jefreit haben, daut see daut jedonen hauden, waut Jehova säd.