Кога Исак имал 40 години, се оженил со Ревека. Тој многу ја сакал. Со текот на времето, им се родиле два сина близнаци.

Прв се родил Исав, а втор Јаков. Исав многу сакал да биде надвор, и бил добар ловџија. Но, Јаков повеќе сакал да биде дома.

Во тоа време, кога ќе умрел таткото, најстариот син го добивал најголемиот дел од земјата и парите. Тоа се викало наследство. Во семејството на Исак, дел од наследството биле и ветувањата што Јехова му ги дал на Авраам. Овие ветувања не му значеле ништо на Исав, но Јаков знаел дека тие се многу важни.

Еднаш, откако цел ден бил на лов, Исав се вратил дома уморен. Кога видел дека Јаков готви нешто вкусно, му рекол: „Умирам од глад! Дај ми малку од таа црвена чорба“. Јаков му рекол: „Ќе ти дадам, ама прво вети ми дека ќе ми го дадеш твоето наследство“. Тогаш Исав рекол: „Што ми е гајле за наследството? Земи го. Само дај ми да јадам“. Што мислиш, дали тоа што го направил Исав било паметно? Не. Исав се откажал од нешто многу вредно, и тоа само за една обична чорба.

Еден ден, кога Исак бил многу стар, дошло време да го благослови својот првороден син. Но, Ревека му помогнала на другиот син, Јаков, да го добие  благословот. Кога Исав дознал што се случило, толку се налутил што сакал да го убие својот брат близнак. За да го заштитат Јаков, Исак и Ревека му рекле: „Оди кај вујко ти Лаван и остани таму додека да се смири Исав“. Јаков ги послушал своите родители и избегал за да се спаси.