Isaak wia 40 Joa, aus dee sikj met Rebecka befried. Hee jleicht dee sea. Met de Tiet hauden dee een Poakje. Twee Junkjes.

De Junges heeten Esau un Jakob. Esau wia ella. Dee jleicht daut, buten to sennen, un vestunt fein to jäajren. Oba Jakob jleicht daut, tus to sennen.

To dee Tiet wia daut soo, wan de Voda storf, dan kjrieech de elsta Sän daut mieeschte Launt un Jelt. Soont heet Oafgoot. En Isaak siene Famielje wieren bie daut Oafgoot uk aul de Vespräakjungen met en, waut Jehova Abraham jejäft haud. Esau wia endoontich äwa dise Vespräakjungen, oba Jakob wist, daut dee sea besonda wieren.

Eemol kjeem Esau sea meed no Hus, wiels hee dän Dach äwa jejäajat haud. Hee rikjt daut scheene Äten, waut Jakob moaken deed, un säd: “Ekj sie vehungat! Jeff mie waut von daut roode Äten!” Jakob säd: “Ekj woa die jäwen, oba vespräakj mie ieescht, daut ekj dien Oafgoot kjrie.” Esau säd: “Om daut Oafgoot jäw ekj nuscht rom! Daut kaun dient. Ekj well bloos waut äten.” Waut jleefst du, wia daut kluak, daut Esau daut deed? Nä, daut wia nich. Esau tuscht waut sea feinet bloos fa een Komkje Äten en.

Aus Isaak ieescht sea oolt wia, wia daut bat doa, sienen elsten Sän eenen Säajen to  jäwen. Oba Rebecka holp Jakob, daut dee dän Säajen kjrieech, wan dee uk jinja wia. Aus Esau daut enwort, wia dee sea doll un wull sienen Brooda dootmoaken. Isaak un Rebecka wullen Jakob beschitzen. Doawäajen säden dee to dän: “Go no Mame äaren Brooda Laban un bliew doa, bat Esau ieescht nich mea soo doll es.” Jakob deed daut, waut Äare säden, un brocht sikj fuat, daut hee läwen bleef.