Kiedy Izaak miał 40 lat, ożenił się z Rebeką. Bardzo ją kochał. Z czasem urodziło im się dwóch synów, bliźniaków.

Najpierw urodził się Ezaw, a zaraz potem Jakub. Ezaw bardzo lubił spędzać czas poza domem i był dobrym myśliwym. Za to Jakub wolał przebywać w domu.

W tamtych czasach, kiedy w rodzinie umierał ojciec, większość pieniędzy i ziemi otrzymywał po nim najstarszy syn. To, co dostawał, nazywano dziedzictwem. W rodzinie Izaaka dziedzictwem były też obietnice, które Jehowa dał Abrahamowi. Ezaw nie interesował się tymi obietnicami, ale Jakub rozumiał, że były one bardzo ważne.

Pewnego dnia Ezaw wrócił do domu bardzo zmęczony, bo cały dzień polował. Poczuł zapach smacznej potrawy, którą przygotowywał Jakub, i powiedział: ‛Umieram z głodu! Daj mi trochę tego czerwonego jedzenia’. Jakub odpowiedział: ‛Dam ci, ale najpierw musisz mi obiecać, że dostanę twoje dziedzictwo’. Ezaw powiedział: ‛Nie obchodzi mnie dziedzictwo! Możesz je sobie wziąć. Chce mi się jeść’. Jak myślisz, czy Ezaw zrobił mądrze? Oczywiście, że nie. Za miskę jedzenia oddał coś, co miało ogromną wartość.

Kiedy Izaak był już bardzo stary, nadszedł czas, żeby pobłogosławił najstarszego syna. Ale Rebeka pomogła Jakubowi, żeby to on — chociaż był młodszy — otrzymał błogosławieństwo. Kiedy Ezaw się o tym dowiedział, bardzo się rozgniewał i planował zabić swojego brata. Izaak i Rebeka chcieli ochronić Jakuba i powiedzieli mu: ‛Uciekaj! Dopóki Ezaw się nie uspokoi, mieszkaj u brata swojej matki, Labana’. Jakub posłuchał rady rodziców i uciekł, żeby ratować życie.