En daut Launt Uz läwd een Maun, waut Jehova deenen deed. Daut wia Hiob. Dee wia sea rikj un haud eene groote Famielje. Dee wia leeftolich un holp de Oame, de Wätfrues un de Kjinja, waut nich Elren hauden. Oba wudd Hiob emma onen Trubbels sennen, bloos wäajens dee daut rajchte deed?

Hiob wist daut nich, daut de Soton, de beesa Fient, am beoobachten deed. Jehova säd to dän Fient: “Hast du Hiob, mienen Deena, jeseenen? Doa es kjeena oppe Ieed soo aus dee. Dee jehorcht mie un deit daut rajchte.” Dan säd de Fient: “Na, woo nich? Du beschizt je dän un säajenst dän. Du jefst dän Launt un Tieren. Wan du dän daut aula fuatneemst, wudd dee die nich mea deenen.” Jehova säd: “Du kaust Hiob aufproowen, oba nich dootmoaken.” Wuarom leet Jehova daut, daut de Fient Hiob aufproowen kunn? Wäajen hee vetrud doaropp, daut Hiob am wudd tru bliewen.

De Fient proowd Hiob met een deel Trubbels auf. Ieescht schekjt dee Menschen, waut Sabäa heeten, daut dee Hiob sien Vee un siene Äsels fuatneemen. Dan vebrenden Hiob siene Schop aula. Eene aundre Häad Menschen, de Chaldäa, stoolen sikj siene Kameelen. De Oabeida, waut no de Tieren oppausten, muaken see doot. Un dan kjeem daut schlemste. Aus Hiob siene Kjinja en een Hus toop wieren, kjeiweld daut Hus opp dee nopp un dee storwen aula. Hiob wia sea truarich, oba hee hieed nich opp, Jehova to deenen.

De Fient wull Hiob noch mea aundoonen un muak  dän sienen gaunzen Kjarpa voll Schlemsen. Hiob haud groote Weedoag. Hee wist nich, wuarom dit aula äwa am kjeem. Oba hee bleef Jehova tru. Gott sach daut, un hee wia sea brow met Hiob.

Dan schekjt de Fient dree Mana toom Hiob aufproowen. Dee säden to dän: “Du motst jesindicht haben un west daut plietsch hoolen. Gott stroft die.” Hiob säd: “Ekj hab nuscht orrajchtet jedonen.” Oba Hiob funk aun to denkjen, daut Jehova de Trubbels äwa am brocht, un säd, daut wia nich rajcht.

Een junga Maun, waut Elihu heet, haud toojehorcht, waut dee doa säden. Dan funk dee aun to räden un säd: “Daut, waut jie jesajcht haben, es nich rajcht. Jehova es jrata, aus wie vestonen kjennen. Hee kaun nich mol waut schlajchtet doonen. Dee sitt aules un halpt de Menschen met äare Trubbels.”

Dan räd Jehova met Hiob un säd: “Wua wieescht du, aus ekj dän Himmel un de Ieed muak? Wuarom sajchst du, daut ekj orrajcht doo? Du rätst un weetst oba nich, wuarom Sachen passieren.” Hiob stunt sienen Fäla too un säd: “Ekj wia orrajcht. Ekj haud bloos von die jehieet, oba nu kjan ekj die werkjlich. Du kaust aules. Mie deit daut leet, waut ekj jesajcht hab.”

Aus de Proow äwa wia, muak Jehova Hiob wada jesunt un jeef dän väl mea, aus dee ea haud. Hiob haud noch een langet, scheenet Läwen. Jehova deed Hiob säajnen, wäajen hee no am jehorcht haud, endoont aus daut schwoa wia. Woascht du Jehova uk emma deenen, endoont waut du beläfst, soo aus Hiob?