Moses vespruak dän Farao, hee wudd am nich noch eemol oppsieekjen. Oba ea hee von dän Farao veleet, säd hee noch: “Medden enne Nacht woat en Ägipten jieda ieeschtjebuarnet Kjint stoawen, aus daut nu dän Farao sien Jung es ooda de Jung von eenen Sklow.”

Jehova wull, daut de Israeliten eene besondre Moltiet reedmuaken. Hee säd: “Schlacht eenen eenjoaschen Schopsbock ooda Kosenbock un schmäat waut von dän sien Bloot aun jun Däarenjerecht. Bakt daut Fleesch un ät daut met ojjesuadet Broot toop. Trakjt junt Kjleeda un Schlorren aun, daut jie reed sent toom gonen. Dise Nacht woa ekj junt friemoaken.” Denkj mol han, woo schaftich de Israeliten motten jewast sennen!

Medden enne Nacht jinkj Jehova sien Enjel no jieda Hus en Ägipten. Bie aule Hiesa, wua nich Bloot aum Däarenjerecht wia, storf de Ieeschtjebuarna. Oba bie de Hiesa, wua Bloot aun wia, jinkj de Enjel vebie. En jieda ägiptische Famielje, aus rikj ooda oam, storf een Kjint. Oba mank de Israeliten storf kjeent.

Mau rajcht dän Farao sien Sän wia doot. Dit wia dän Farao jenuach. Hee  säd fuaz to Moses un Aaron: “Moakt junt opp. Velot von hia. Got un bät junen Gott aun. Nämt june Tieren met un got fuat!”

Bie Vollmon reisden de Israeliten von Ägipten wajch. Dee, waut to deeselwje Famielje ooda Staum jehieeden, jinjen toop. Daut wieren 600 000 israelitische Mana un väl Frues un Kjinja. Met dee toop veleeten noch een deel aundre Menschen, waut Jehova uk deenen wullen. Nu wieren de Israeliten entlich frie!

Daut dee daut nich vejäten wudden, woo Jehova an jerat haud, sullen dee jieda Joa dise besondre Moltiet haben. Daut wort daut Passafast jenant.