KAPITEL 25
Daut Aunbädungszelt
Opp dän Sinai-Boajch säd Jehova to Moses, see sullen een besondret Zelt moaken, waut see metnämen kunnen, wan see wiedareisden. Daut wudd Aunbädungszelt heeten, wäajen de Israeliten Jehova doa aunbäden kunnen.
Jehova säd: “Saj to daut Volkj, see sellen daut jäwen, waut see kjennen, toom daut Zelt moaken.” De Israeliten jeewen Golt, Selwa, diere Steena un Straums. Dee jeewen uk Woll, Lienzeich, Ladasch un noch väl aundret. Dee jeewen soo wellich, daut Moses sajen must: “Jie brucken nuscht mea brinjen, wie haben jenuach.”
Aus se daut Aunbädungszelt muaken, holpen väl Mana un Frues met, waut goode Oabeit deeden. Jehova holp dee, daut dee daut fein vestunden. Eenje deeden Twierem ooda Zeich moaken ooda utneien. Aundre schauften met diere Steena, met Golt ooda deeden Holt trajchtoabeiden.
Daut Volkj muak daut Aunbädungszelt krakjt soo, aus Jehova daut väajesajcht haud. Dee muaken eene sea schmocke Gardien toom daut Zelt en twee Stowen aufdeelen: de Heilje Stow un de Aulaheilichste Stow. En de Aulaheilichste Stow wia de Bundeskjist bennen. Dee wia von Golt un Akozje-Holt jemoakt. En de Heilje Stow wia een goldna Laumpenhoola, een Desch un een Aultoa toom Weiruak vebrennen. Opp dän Hoff wia eene Wauschkomm un een groota Aultoa. De Bundeskjist sull de Israeliten denkjen halpen, daut see vesproaken hauden, Jehova to jehorchen. Weetst du, waut een Bunt es? Daut es een besondret Vespräakjen.
Jehova säd, Aaron un siene Säns sullen Priestasch sennen un bie daut Aunbädungszelt schaufen. Dee musten no daut oppaussen un Jehova doa Opfa brinjen. Bloos Aaron, de Huaga Priesta, kunn en de Aulaheilichste Stow nengonen. Eemol daut Joa brocht dee doa Opfa fa siene ieejne Sinden, fa siene Famielje äare un fa de Sinden von daut gaunze Volkj Israel.
Aus de Israeliten een Joa von Ägipten wajch wieren, wia daut Aunbädungszelt foadich. Nu hauden dee eene Städ toom Jehova aunbäden.
Jehova wees, daut hee met daut Aunbädungszelt tofräd wia, un deed doa bowa eene Wolkj han. Soo lang aus de Wolkj bowa daut Zelt wia, bleewen de Israeliten doa, wua see wieren. Oba wan de Wolkj opphoof, dan wisten dee, nu musten see wiedareisen. Dee neemen daut Aunbädungszelt uteneen un jinjen de Wolkj hinjaraun.
“Ekj hieed eene lude Stemm vom Himmel sajen: Kjikjt emol, nu es Gott siene Woninj manke Menschen! Un hee woat met an toop wonen, un see woaren sien Volkj sennen, un Gott selfst woat met an sennen” (Openboarunk 21:3)
