De Israeliten veleeten dän Sinai-Boajch un reisden derche Paran-Wiltnis un kjeemen no eene Städ, waut Kadesch heet. Doa säd Jehova to Moses: “Schekj 12 Mana no Kanaan, von jieda Staum eenen Maun, daut dee plietsch daut Launt unjasieekjen, waut ekj de Israeliten jäwen woa.” Soone Menschen nant eena Spionen. Moses wäld 12 Spionen ut un säd: “Got no Kanaan un kjikjt, aus doa goodet Akaschlaunt es. Un seet, aus de Menschen doa schwak ooda stoakj sent ooda aus dee en Zelten läwen ooda en Städa.” De 12 Spionen läden auf no Kanaan. Doa wieren uk Josua un Kaleb mank.

De Spionen kjeemen 40 Doag lota trigj un brochten Fiejen, Granatapel un Wiendruwen met. Dee säden: “Daut Launt es goot, oba de Menschen doa sent sea stoakj un rom de Städa sent huage Mieren.” Dan säd Kaleb: “Wie kjennen jäajen dee jewennen. Well wie fuaz gonen!” Weetst du, wuarom Kaleb soont säd? Daut wia, wäajen hee un Josua opp Jehova vetruden. Oba de aundre tieen Spionen säden: “Nä! De Menschen doa sent soo groot aus Riesen! Ons sach no Grausshoppasch jäajen dee.”

De Israeliten wieren sea ommootich. Dee grunzten un säden: “Wuarom sull wie doa hangonen un ons loten dootmoaken? Well wie  ons eenen aundren Leida sieekjen un trigj no Ägipten reisen.” Josua un Kaleb säden: “Siet Jehova nich ojjehuarsom un habt nich Angst. Jehova woat no ons oppaussen.” Oba de Israeliten horchten doa nich no. Dee wullen Josua un Kaleb mau rajcht dootmoaken!

Waut deed Jehova? Dee säd to Moses: “Ekj hab soo väl fa de Israeliten jedonen un noch emma wellen dee mie nich jehorchen. Doawäajen woaren dee 40 Joa enne Wiltnis bliewen un doa stoawen. Bloos dee äare Kjinja un Josua un Kaleb woaren en daut vesproakne Launt läwen.”