Çaxê cesûsên Îsraêlî çûne Erîhayê, ewana mala jinekêda man, navê wê Rexab bû. Padşê Erîhayê pêhesiya û eskerên xwe şande mala Rexabê. Ewê du cesûs ser banê mala xwe veşart, lê eskerara got, wekî bidine pey wan, çimkî ewana derketin û çûn. Ewê cesûsara got: “Ezê alî we bikim, çimkî ez zanim, wekî Yehowa tevî we ye û ewî erdî wê bide we. Soz bidine min, wekî hûnê malbeta min xilaz kin”.

Cesûsa gotine Rexabê: “Em soz didine te, wekî hemû kesên, ku mala teda bin, wê ziyanê nestînin”. Wana gote wê: “Benê sor pencera xweva girêde, wekî malbeta te, bê xilazkirinê”.

Rexabê alî cesûsa kir, wekî ji pencera mala wê, pê tog dakevin. Pêşiya ku herine bal Yêşû, cesûs sê roja serê çiyê xwe vedişartin. Îsraêlî Çemê Ûrdunêra derbaz bibûn û xwe hazir dikirin, wekî ewî erdî zeft kin. Erîha erdê pêşiyê bû, kîjan wana gerekê zeft kira. Yehowa gote wan, wekî nava şeş rojada, rojê  carekê gerekê dora wî şeherî bizivirin. Lê roja hefta, ewana heft cara dora şeher zivirîn. Kahîna boriyê dixistin, lê eskera bi dengê qayîm dikirine qare-qar. Wî çaxî dîwarên şeher jorda hatin! Lê dîwarê mala Rexabê, tiştek pê nehat. Rexab û malbeta wê xilaz bûn, çimkî ewê baweriya xwe Yehowa anî.