Nabalitaan ng iba pang mga bansa sa Canaan ang nangyari sa Jerico. Nagkaisa ang mga hari na labanan ang mga Israelita. Pero iba ang naisip ng mga Gibeonita. Suot ang lumang damit, pumunta sila kay Josue, at sinabi: ‘Napakalayo ng pinanggalingan namin. Nabalitaan namin ang tungkol kay Jehova at ang lahat ng ginawa niya para sa inyo noong kayo ay nasa Ehipto at Moab. Mangako kayong hindi n’yo kami lulusubin, at maglilingkod kami sa inyo.’

Naniwala si Josue at nangakong hindi sila lulusubin. Pagkaraan ng tatlong araw, nalaman ni Josue na hindi naman pala sila galing sa malayo. Taga-Canaan lang sila. Tinanong ni Josue ang mga Gibeonita: ‘Bakit kayo nagsinungaling?’ Sumagot sila: ‘Natakot kasi kami! Alam naming ang Diyos n’yong si Jehova ang nakikipaglaban para sa inyo. Parang awa n’yo na, huwag n’yo kaming patayin.’ Tinupad ni Josue ang pangako niya at hindi sila pinatay.

Di-nagtagal, binantaan ng limang haring Canaanita at ng kani-kanilang hukbo ang mga Gibeonita. Si Josue at  ang kaniyang hukbo ay magdamag na nagmartsa papunta sa Gibeon para iligtas sila. Kinaumagahan, nagsimula ang labanan. Kung saan-saan nagtakbuhan ang mga Canaanita para tumakas. Pero kahit saan sila pumunta, pinauulanan sila ni Jehova ng malalaking tipak ng yelo. ’Tapos, nakiusap si Josue kay Jehova na huwag palubugin ang araw. Hindi pa ito nangyari kahit kailan, kaya bakit niya ito hihilingin kay Jehova? Kasi, may tiwala si Josue kay Jehova. Hindi lumubog ang araw hanggang sa matalo ng mga Israelita ang mga haring Canaanita at ang mga hukbo nila.