Despois de que David matase a Goliat, o rei Xaúl púxoo de xefe do exército. David gañou moitas batallas e fíxose moi popular. Sempre que volvía da guerra, as mulleres recibíano bailando e cantando: “Xaúl matou miles, pero David decenas de miles!”. Xaúl tiña celos de David e quería acabar con el.

David tocaba moi ben a arpa. Un día, Xaúl intentou cravarlle a súa lanza mentres tocaba para el. David apartouse xusto a tempo e a lanza espetouse na parede. Xaúl intentou matar a David moitas veces máis. Así que David fuxiu e escondeuse no deserto.

Xaúl foi tras del con 3000 soldados. De casualidade, entrou na cova onde David se escondera cos seus homes. Entón eles dixéronlle: “Aproveita! Mata  a Xaúl!”. David achegouse a el e cortoulle un anaco do manto sen que Xaúl se decatase. Logo, David sentiuse moi mal porque lle faltara ó respecto ó rei que Xehová escollera, e non deixou que os seus homes o atacasen. De feito, cando Xaúl xa estaba fóra da cova, David díxolle que non o matara aínda que puidera facelo. Cres que Xaúl cambiaría de actitude?

Non. Xaúl seguiu perseguindo a David. Unha noite, David e o seu sobriño Abixai entraron ás agachadas no campamento de Xaúl. Todos estaban durmidos, incluso Abner, quen debía protexer o rei. Abixai dixo: “Esta é a nosa! Déixame matalo”. David contestoulle: “Xa se encargará Xehová del. Collémoslle a lanza maila xerra de auga e liscamos”.

David subiu a un monte dende o que podía ver o campamento, e berrou: “Abner, por que non protexiches a Xaúl? Onde están a súa lanza e maila xerra?”. O rei recoñeceu a voz de David e díxolle: “Puideches matarme, pero non o fixeches. Serás o seguinte rei de Israel”. Entón Xaúl volveu para o seu pazo. Pero non tódolos parentes de Xaúl odiaban a David.