មេរៀនទី៤២
ចិត្តក្លាហាននិងភក្ដីភាពរបស់យ៉ូណាថាន
កូនប្រុសច្បងរបស់ស្ដេចសុល ឈ្មោះយ៉ូណាថាន គឺជាអ្នកចម្បាំងដ៏ក្លាហាន។ ដាវីឌបាននិយាយថា យ៉ូណាថានលឿនជាងសត្វឥន្ទ្រី ហើយខ្លាំងជាងសត្វតោ។ នៅថ្ងៃមួយ យ៉ូណាថានបានឃើញទាហានភីលីស្ទីន២០នាក់នៅលើភ្នំ។ ដូច្នេះ គាត់និយាយទៅអ្នកកាន់គ្រឿងចម្បាំងរបស់គាត់ថា៖ ‹យើងនឹងទៅវាយពួកគេ បើព្រះយេហូវ៉ាឲ្យសញ្ញាដល់យើង គឺបើពួកភីលីស្ទីនប្រាប់យើងឲ្យឡើងទៅ នោះយើងដឹងថាយើងត្រូវទៅវាយពួកគេ›។ រួចមក ក៏ឮសំឡេងពួកទាហានភីលីស្ទីនស្រែកហៅពួកគាត់ថា៖ ‹ចូរឡើងមកប្រយុទ្ធគ្នា!›។ ដូច្នេះ អ្នកទាំងពីរក៏ឡើងទៅលើភ្នំ ហើយវាយឈ្នះពួកទាហានទាំងនោះ។
ក្នុងនាមជាកូនច្បងរបស់សុល យ៉ូណាថានត្រូវស្នងរាជ្យពីឪពុក។ ប៉ុន្តែ យ៉ូណាថានដឹងថាព្រះយេហូវ៉ាបានជ្រើសរើសដាវីឌ ឲ្យធ្វើជាស្ដេចបន្ទាប់ក្នុងស្រុកអ៊ីស្រាអែល។ ជាជាងច្រណែនដាវីឌ យ៉ូណាថានបានក្លាយជាមិត្តជិតស្និទ្ធរបស់ដាវីឌ។ ពួកគាត់បានសន្យាការពារគ្នាទៅវិញទៅមក។ យ៉ូណាថានបានឲ្យអាវចម្បាំង ដាវ ធ្នូ និងខ្សែក្រវាត់របស់ខ្លួនទៅដាវីឌ ទុកជាតំណាងមិត្តភាពរបស់ពួកគាត់។
អំឡុងពេលដាវីឌរត់គេចខ្លួនពីសុល យ៉ូណាថានបានទៅជួបដាវីឌ ហើយលើកទឹកចិត្តគាត់ថា៖ ‹ចូររឹងមាំ ហើយក្លាហានឡើង! ព្រះយេហូវ៉ាបានជ្រើសរើសអ្នកឲ្យធ្វើជាស្ដេច សូម្បីតែឪពុកខ្ញុំក៏បានដឹងដែរ›។ តើអ្នកចង់បានមិត្តល្អដូចយ៉ូណាថានទេ?
ជាច្រើនដង យ៉ូណាថានបានប្រថុយជីវិតដើម្បីជួយមិត្តរបស់គាត់។ គាត់ដឹងថាឪពុកគាត់ចង់សម្លាប់ដាវីឌ ដូច្នេះគាត់និយាយទៅឪពុកថា៖ ‹បើលោកឪពុកសម្លាប់ដាវីឌ លោកឪពុកនឹងធ្វើខុសធ្ងន់ណាស់ ពីព្រោះដាវីឌគ្មានកំហុសទេ›។ នេះធ្វើឲ្យសុលខឹងយ៉ូណាថានជាខ្លាំង។ ប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមក សុលនិងយ៉ូណាថានបានស្លាប់ក្នុងសង្គ្រាម។
បន្ទាប់ពីយ៉ូណាថានស្លាប់ ដាវីឌបានស្វែងរកមេភីបូសែតដែលជាកូនប្រុសរបស់យ៉ូណាថាន។ ពេលរកឃើញមេភីបូសែត ដាវីឌប្រាប់គាត់ប្រាប់ថា៖ ‹ឪពុករបស់អ្នកជាមិត្តល្អរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំនឹងមើលថែអ្នកអស់មួយជីវិត។ អ្នកនឹងរស់នៅក្នុងវិមានរបស់ខ្ញុំ ហើយបរិភោគនៅតុរបស់ខ្ញុំ›។ ដាវីឌមិនដែលភ្លេចយ៉ូណាថានជាសម្លាញ់របស់គាត់ឡើយ។
«អ្នករាល់គ្នាត្រូវស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក ដូចខ្ញុំបានស្រឡាញ់អ្នករាល់គ្នា។ គ្មានអ្នកណាមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ច្រើនជាងអ្នកដែលលះបង់ជីវិតដើម្បីមិត្តសម្លាញ់របស់ខ្លួនឡើយ»។—យ៉ូហាន ១៥:១២, ១៣
