Dihang si Solomon hari na sa Israel, gipangutana siya ni Jehova: ‘Unsay imong gustong pangayoon?’ Si Solomon miingon: ‘Bata pa ko, ug wala koy nahibaloan. Palihog tagai kog kaalam aron akong maatiman ang imong katawhan.’ Si Jehova miingon: ‘Kay nangayo kag kaalam, himoon ti kang kinabraytan sa tanang tawo. Himoon sab ti kang dato kaayo. Ug kon motuman ka nako, hatagan ti kag taas nga kinabuhi.’

Gisugdan ni Solomon paghimo ang templo. Iyang gigamit ang pinakanindot nga bulawan, silver, kahoy, ug bato. Linibo ka ekspertong lalaki ug babaye ang mitabang sa paghimo sa templo. Human sa pito ka tuig, ilang gidedikar ang templo kang Jehova. Gibutangan nilag mga halad ang halaran niini. Miluhod si Solomon atubangan sa halaran ug miampo: ‘Oh Jehova, ang gidak-on ug ang kanindot niini nga templo dili pa igo alang kanimo, pero palihog dawata ang among pagsimba ug paminawa ang among pag-ampo.’ Unsay hunahuna ni Jehova bahin sa templo ug sa pag-ampo ni Solomon? Pagkahuman gyod ug ampo ni Solomon, dihay kalayo gikan sa langit ug gisunog niini ang mga halad diha sa halaran. Nalipay ang mga Israelinhon kay nakita nilang giganahan si Jehova sa templo.

Ilado kaayo si Solomon diha sa Israel ug bisan sa lagyong lugar tungod sa iyang kaalam. Ang mga tawo moadto kang Solomon aron magpatabang sa ilang mga problema. Bisan gani ang rayna sa Sheba miadto niya aron sulayan ang iyang kaalam pinaagig lisod nga mga pangutana. Dihang nadungog sa rayna ang iyang mga tubag, ang rayna miingon: ‘Wa ko motuo sa gisulti sa mga tawo bahin nimo, pero brayt gyod diay ka. Kulang pa gani tong ilang gisulti. Gipanalanginan ka sa imong Diyos nga si Jehova.’ Malipayon ang mga tawo sa nasod sa Israel ug maayo ang ilang kinabuhi. Pero kining tanan mausab.