Paşî wê yekê çaxê Silêman bû padşê Îsraêlê, Yehowa ji wî pirsî: “Çi tu dixwazî, wekî ez bidime te?” Silêman got: “Ez hê cahil im û nizanim çi gerekê bikim. Lava dikim bîlaniyê bide min, wekî ez bikaribim rêberiyê cimeta te bikim”. Yehowa gote wî: “Seva ku te bîlanî ji min xwest, ezê te bikime merivê lapî bîlan ser erdê. Usa jî ezê hebûna mezin bidime te. Û hergê tu gura minda bî, ezê emirê dirêj bidime te”.

Silêman destpêkir paristgehê ava ke. Ewî paristgeh pê zêr, zîv, dar û kevirê biha ava dikir. Hezara jin û mêr avakirinêda alîkarî didan. Paşî heft sala, avakirina paristgehê hate sêrî û hazir bû, wekî tesmîlî Yehowa kin. Wêderê gorîgeh hebû ser kîjanî Yehowara qurban didan. Silêman ber gorîgehê kete ser çoka û dua kir: “Ya Yehowa, tu hêjayî paristgeha hê mezin û bedew î, lê lava dikim xizmetî û duakirina me qebûl ke”. Gelo Yehowa paristgeh qebûl kir û guh da duayê Silêman? Paşî duakirina Silêman, agir ji ezman daket ser qurbana gorîgehê. Usa Yehowa da kifşê, wekî paristgeh qebûl kir. Gava Îsraêliya ew yek dîtin, ewana gelek şa bûn.

Derheqa bîlaniya Silêman Padşa, ne ku tenê temamiya Îsraêlêda zanibûn, lê hela hê welatên dûr jî. Meriv dihatin cem wî, wekî ew problêmên wan safî ke. Carekê jin-padşa Şebayê hate bal wî, wekî pê pirsên çetin bîlaniya wî bicêribîne. Gava ewê guh da wî, got: “Min bawer nedikir, çi ku meriv derheqa bîlaniya te digotin, lê niha ez divînim, wekî bîlaniya te ji gotinên wan zêdetir e. Xwedayê te Yehowa kerema xwe daye te”. Cimeta Îsraêl bi emirekî baş dijît û bextewar bûn. Lê wedekî kinda, ew her tişt hate guhastinê.