Dihang naghulaw, miingon si Jehova kang Elias: ‘Adto sa Zarepta. May biyuda nga mohatag nimog pagkaon didto.’ Tuod man, pag-abot niya sa pultahan sa siyudad, nakakita siyag pobreng biyuda nga nangahoy. Nangayo si Elias ug tubig. Dihang mikuhag tubig ang biyuda, si Elias miingon: ‘Palihog, tagai sab kog tinapay.’ Pero ang biyuda miingon: ‘Wala koy mahatag nimo nga tinapay. May harina ko ug lana, pero igo ra ning makahimog gamayng tinapay para nako ug sa akong anak nga lalaki.’ Giingnan siya ni Elias: ‘Si Jehova misaad nga kon lutoan ko nimog tinapay, dili mahurot ang imong harina ug lana hangtod moulan.’

Busa mipauli ang biyuda ug gilutoan niyag tinapay ang propeta ni Jehova. Natuman gyod ang saad ni Jehova nga dili mahutdan ug pagkaon ang biyuda ug iyang anak panahon sa hulaw. Kanunayng puno ang iyang sudlanan sa harina ug lana.

Dayon dihay grabeng nahitabo. Nasakit ang anak sa biyuda ug namatay. Nangayo siyag tabang kang Elias.  Busa gikugos ni Elias ang anak sa biyuda ug gidala sa itaas sa balay. Gibutang niya ang bata sa higdaanan ug dayon miampo siya: ‘Jehova, palihog buhia pag-usab kining bataa.’ Nahibalo ba ka nganong talagsaon ang gihangyo ni Elias kang Jehova? Kay niadtong panahona wala pay patay nga nabuhi pag-usab. Ug dili pa gyod mga Israelinhon ang biyuda ug ang iyang anak.

Pero nabuhi pag-usab ang bata! Giingnan ni Elias ang biyuda: ‘Tan-awa! Buhi na ang imong anak.’ Puwerte niyang lipaya ug iyang giingnan si Elias: ‘Tinuod gyod ka nga alagad sa Diyos kay ang tanan nimong gisulti gikan kang Jehova.’