खडेरी परेको बेला यहोवा परमेश्‍वरले एलियालाई भन्‍नुभयो: ‘सारपत जाऊ। त्यहाँ एक जना विधवाले तिमीलाई खानेकुरा दिनेछिन्‌।’ सहरको मूलढोकामा एलियाले एक जना गरिब विधवालाई दाउरा बटुलिरहेकी देखे। तिनले ती विधवासँग पिउनको लागि अलिकता पानी मागे। ती विधवा पानी लिन जाँदै गर्दा एलियाले फेरि उनलाई बोलाएर भने: “कृपया एक टुक्रा रोटी पनि ल्याइदेऊ।” तर उनले भनिन्‌: ‘मसँग रोटीको एक टुक्रो पनि छैन। म र मेरो छोराको लागि अलिकति रोटी बनाउन पुग्ने पीठो र तेलबाहेक मसँग अरू केही छैन।’ एलियाले उनलाई भने: ‘तिमीले रोटी बनाएर ल्यायौ भने यो भूमिमा पानी नपरेसम्म तिम्रो पीठो र तेल सिद्धिनेछैन भनेर यहोवा परमेश्‍वरले वाचा गर्नुभएको छ।’

त्यसैले ती विधवा यहोवा परमेश्‍वरको भविष्यवक्‍ताको लागि रोटी बनाउन घर गइन्‌। उहाँले वाचा गर्नुभएअनुसारै खडेरीभरि ती विधवा र उनको छोरालाई खानाको अभाव भएन। उनको घ्याम्पोको पीठो सिद्धिएन र भाँडोको तेल पनि रित्तिएन।

यसपछि एउटा दुःखको घटना घट्यो। ती विधवाको छोरा सिकिस्त बिरामी परेर मऱ्‍यो। उनले एलियालाई मदतको लागि गुहारिन्‌। एलियाले त्यस विधवाको काखबाट  उनको छोरा लिए र उनको घरको माथिल्लो कोठामा लगे। तिनले उसलाई ओछ्यानमा सुताएर यसरी प्रार्थना गरे: ‘हे यहोवा! बिन्ती छ, यस बालकलाई जिउँदो बनाइदिनुहोस्‌।’ यहोवा परमेश्‍वरले यसो गर्नु किन अचम्मलाग्दो कुरा हुने थियो, के तिमीलाई थाह छ? किनभने हामीलाई थाह भएसम्म यसअघि कोही पनि मृत्युबाट फेरि जीवित पारिएको थिएन अनि ती विधवा र उनको छोरा इस्राएली पनि थिएनन्‌।

विधवाको छोरा जीवित भयो र फेरि सास फेर्न थाल्यो! एलियाले ती विधवालाई भने: ‘हेर! तिम्रो छोरा जिउँदो भयो।’ उनी एकदमै खुसी भइन्‌ र एलियालाई भनिन्‌: ‘तपाईँ साँच्चै यहोवा परमेश्‍वरका सेवक हुनुहुन्छ। मलाई यो थाह छ किनभने तपाईँ यहोवाले जे भन्‍न लगाउनुहुन्छ, त्यही मात्र भन्‍नुहुन्छ।’