Noong tagtuyot, sinabi ni Jehova kay Elias: ‘Pumunta ka sa Zarepat. May isang biyuda doon na magbibigay sa iyo ng pagkain.’ Pagpasok niya sa lunsod, may nakita si Elias na isang mahirap na biyudang namumulot ng kahoy. Humingi siya dito ng isang basong tubig. Noong kukuha na ng tubig ang biyuda, sinabi ni Elias: ‘Pakidalhan mo na rin ako ng tinapay.’ Pero sinabi nito: ‘Wala akong tinapay na maibibigay sa iyo. Eksakto lang ang harina at langis namin para makapagluto ako ng kaunting pagkain para sa amin ng anak ko.’ Sinabi ni Elias: ‘Nangako si Jehova na kapag ipinagluto mo ako ng tinapay, hindi ka mauubusan ng harina at langis hanggang sa umulan ulit.’

Kaya umuwi ang biyuda at ipinagluto ng tinapay ang propeta ni Jehova. Tinupad ni Jehova ang pangako niya at hindi nga naubusan ng pagkain ang biyuda at ang anak nitong lalaki sa panahon ng tagtuyot. Laging punô ang kanilang lalagyan ng harina at langis.

 ’Tapos may masamang nangyari. Nagkasakit ang anak ng biyuda at namatay ito. Humingi siya ng tulong kay Elias. Binuhat ni Elias ang bata at dinala sa kuwarto sa itaas ng bahay. Inihiga niya ito sa kama at nanalangin: ‘Diyos na Jehova, pakisuyong buhayin n’yo ang bata.’ Alam mo ba kung bakit nakakamangha kapag ginawa ito ni Jehova? Kasi wala pang namatay noon na nabuhay-muli. At hindi naman Israelita ang mag-ina.

Pero nabuhay-muli ang bata at huminga ito! Sinabi ni Elias sa biyuda: ‘Tingnan mo! Buháy ang anak mo.’ Tuwang-tuwa ang biyuda, at sinabi kay Elias: ‘Isa ka ngang lingkod ng Diyos. Alam ko iyon, kasi kung ano ang ipinapasabi ni Jehova, iyon lang ang sinasabi mo.’