មេរៀនទី៤៩
ដាក់ទោសមហាក្សត្រីកំណាច
នៅក្រុងយេសរៀល ស្ដេចអាហាប់មើលពីបង្អួចក្នុងវិមាន ឃើញចម្ការទំពាំងបាយជូររបស់បុរសម្នាក់ឈ្មោះណាបោត។ អាហាប់ចង់បានចម្ការទំពាំងបាយជូរនោះ ដូច្នេះគាត់ព្យាយាមសុំទិញពីណាបោត។ ប៉ុន្តែ ណាបោតមិនព្រមលក់ទេ ដោយសារច្បាប់របស់ព្រះយេហូវ៉ា ហាមលក់ដីកេរមត៌ក។ តើអាហាប់គោរពការសម្រេចចិត្តដ៏ត្រឹមត្រូវរបស់ណាបោតឬទេ? អត់ទេ! អាហាប់ខឹងខ្លាំងណាស់។ គាត់ខកចិត្តដល់ម្ល៉េះបានជាគាត់មិនព្រមចេញពីបន្ទប់គេង និងមិនព្រមបរិភោគអាហារ។
មហាក្សត្រីដ៏កំណាចឈ្មោះយេសិបិល ដែលជាប្រពន្ធអាហាប់ បាននិយាយទៅគាត់ថា៖ ‹លោកម្ចាស់ជាស្ដេចរបស់ស្រុកអ៊ីស្រាអែល។ លោកចង់បានអ្វី លោកត្រូវតែបាន។ ខ្ញុំនឹងយកចម្ការនោះមកជូនលោក›។ រួចមក នាងសរសេរសំបុត្រទៅពួកបុរសចាស់ទុំនៅក្រុងនោះ ដោយប្រាប់ពួកគេឲ្យចោទប្រកាន់ណាបោតថាជាអ្នកប្រមាថព្រះ និងឲ្យពួកគេគប់ថ្មសម្លាប់គាត់។ ពួកបុរសចាស់ទុំបានធ្វើតាមបញ្ជារបស់យេសិបិល។ បន្ទាប់មក យេសិបិលបានប្រាប់អាហាប់ថា៖ ‹ណាបោតបានស្លាប់ហើយ។ ឥឡូវ ចម្ការទំពាំងបាយជូរជារបស់លោកម្ចាស់›។
ណាបោតមិនមែនជាមនុស្សគ្មានកំហុសតែម្នាក់ដែលយេសិបិលសម្លាប់នោះទេ។ នាងបានសម្លាប់មនុស្សជាច្រើននាក់ដែលស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ា។ នាងគោរពបូជារូបព្រះ និងធ្វើអំពើអាក្រក់ផ្សេងៗជាច្រើន។ ព្រះយេហូវ៉ាមើលឃើញអំពើអាក្រក់ទាំងអស់របស់យេសិបិល។ តើលោកនឹងដាក់ទោសនាងតាមរបៀបណា?
ក្រោយពីអាហាប់ស្លាប់ កូនប្រុសរបស់គាត់ឈ្មោះយេហូរ៉ាមឡើងធ្វើជាស្ដេច។ ព្រះយេហូវ៉ាបានចាត់បុរសម្នាក់ឈ្មោះយេហ៊ូ ឲ្យទៅដាក់ទោសយេសិបិលនិងក្រុមគ្រួសាររបស់នាង។
យេហ៊ូជិះរទេះរបស់ខ្លួនទៅក្រុងយេសរៀល ជាកន្លែងដែលយេសិបិលរស់នៅ។ រីឯយេហូរ៉ាមវិញ គាត់ក៏ជិះរទេះចេញមកជួបយេហ៊ូដែរ ហើយសួរយេហ៊ូថា៖ «តើអ្នកមកក្នុងបំណងល្អឬ?»។ យេហ៊ូឆ្លើយថា៖ ‹តើខ្ញុំមកក្នុងបំណងល្អដូចម្ដេចបាន បើយេសិបិលម្ដាយរបស់អ្នកនៅតែប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់ឥតឈប់?›។ ឮដូច្នេះ យេហូរ៉ាមព្យាយាមឲ្យគេបររទេះត្រឡប់ទៅវិញ តែយេហ៊ូបានយឹតធ្នូបាញ់សម្លាប់គាត់។
រួចមក យេហ៊ូបន្តដំណើរទៅឯវិមានរបស់យេសិបិល។ ពេលនាងឮថាយេហ៊ូកំពុងមក នាងក៏ផាត់មុខ ធ្វើសក់ ហើយរង់ចាំគាត់នៅឯមាត់បង្អួចបន្ទប់ខាងលើ។ ពេលយេហ៊ូមកដល់ នាងស្រែកសួរគាត់យ៉ាងគំរោះគំរើយ។ យេហ៊ូប្រាប់ទៅអ្នកបម្រើដែលឈរនៅក្បែរយេសិបិលថា៖ «ចូរបោះនាងចុះមក!»។ ភ្លាមៗនោះ ពួកគេបោះយេសិបិលតាមបង្អួច ហើយនាងក៏ធ្លាក់ដល់ដីស្លាប់ទៅ។
បន្ទាប់មកទៀត យេហ៊ូបានសម្លាប់កូនប្រុស៧០នាក់របស់អាហាប់ ហើយបំផ្លាញចោលការគោរពបូជាព្រះបាល។ នេះបង្រៀនយើងថា ព្រះយេហូវ៉ាជ្រាបអ្វីៗទាំងអស់ ហើយថានៅពេលត្រឹមត្រូវលោកនឹងដាក់ទោសពួកអ្នកដែលប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់។
«អ្នកដែលបានទ្រព្យដោយការលោភលន់ នៅទីបំផុត គាត់នឹងមិនបានពរពីព្រះទេ»។—សុភាសិត ២០:២១
