Gipangguba sa hari sa Juda nga si Jehosapat ang mga idolo ug mga altar ni Baal. Gusto niyang mahibalo ang mga tawo sa mga balaod ni Jehova. Busa gisugo niya ang mga pangulo ug mga Levihanon nga tudloan ang tanang tawo sa Juda bahin sa mga balaod ni Jehova.

Ang silingang mga nasod nahadlok nga makiggubat sa Juda kay nahibalo sila nga si Jehova motabang sa iyang katawhan. Nagpadala pa gani silag mga regalo kang Haring Jehosapat. Pero ang mga Moabihanon, Ammonhanon, ug ang mga taga-Seir misulong sa Juda. Nahibalo si Jehosapat nga kinahanglan niya ang tabang ni Jehova. Iyang gipaadto sa Jerusalem ang tanang lalaki, babaye, ug mga bata. Sa atubangan nilang tanan, siya miampo: ‘Jehova, dili mi modaog kon dili mi nimo tabangan. Palihog tudloi mi kon unsay buhaton.’

Gitubag ni Jehova ang iyang pag-ampo: ‘Ayawg kabalaka. Tabangan ta mo. Pahimutang mo, pabiling nagbarog, ug tan-awa kon unsaon ta mo pagluwas.’ Giunsa sila pagluwas ni Jehova?

Pagkasunod buntag, mipili si Jehosapat ug mga mag-aawit ug gisugo sila nga magmartsa sa unahan sa mga sundalo. Nagmartsa sila gikan sa Jerusalem hangtod sa Tekoa, ang lugar nga ilang gubatan.

Samtang ang mga mag-aawit malipayong nagdayeg kang Jehova sa kusog nga tingog, si Jehova nakig-away para sa iyang katawhan. Iyang gilibog ang mga Ammonhanon ug mga Moabihanon aron mag-unay sila, ug namatay silang tanan. Pero gipanalipdan ni Jehova ang katawhan sa Juda, ang mga sundalo, ug mga saserdote. Ang tanang tawo sa silingang mga nasod nakabalita sa gihimo ni Jehova, busa nahibalo sila nga si Jehova nagtabang gihapon sa iyang katawhan. Moluwas gyod si Jehova sa iyang katawhan sa lainlaing paagi. Wala siya magkinahanglan sa tabang sa tawo.