Erdê Sûryayêda hebû keçikeke biçûk ya ku Îsraêlî bû, ew ji malbeta xwe hatibû qetandinê. Eskerên Sûryayê ew keçik çawa dîl hildane bal xwe û kirine cariya jina Nemanê seresker. Rast e, dor-berê wê keçikê xizmetkarên Yehowa tune bûn, lê dîsa jî ewê baweriya xwe hindava Yehowa sist nedikir.

Neman nexweşiya giran ket, ev nexweşiya wî ya çerm bû, ewî her gav êş ser xwe texmîn dikir. Keçika biçûk bi dil û can dixwest alî wî bike. Ewê gote jina Neman: “Ez zanim derheqa pêxemberekî Yehowa, yê ku ji Îsraêlê ye. Navê wî Êlîşa ye. Û ew dikare mêrê te qenc ke”.

Jina Neman derheqa wê yekê gote mêrê xwe. Seva ku qenc be, Neman hazir bû her tiştî bike, lema jî ew rabû û çû Îsraêlê mala Êlîşa. Neman hîviyê bû, wekî Êlîşa wê bi qedir wî qebûl ke. Lê dewsa ku xwexa derê tevî wî xeber de, Êlîşa xulamê xwe şand, wekî ew Neman silav ke û bêje wî: “Here û heft cara  bikeve Çemê Ûrdunê. Paşî wê yekê tuyê qenc bî”.

Neman gelek xemgîn bû. Ewî got: “Ez hîviyê bûm, wekî pêxember wê xwexa berbi min bê, gazî Xwedayê xwe ke û bi cûrekî mexsûs min qenc ke. Dewsa wê yekê ew minra dibêje, wekî ez herim û bikevime çemê wan. Bal me Sûryayêda, çemê diha baş hene. Çira ez nikarim herim wêderê?” Neman hêrs ket û ji mala Êlîşa çû.

Xulamên Neman alî wî kirin, wekî ew ser wê yekê cûrekî mayîn binihêre. Wana gote wî: “Ne tu hazir bûyî her tiştî bikî, wekî qenc bî? Ew çi ku pêxember gote te, çetin nîne bikî. Rast nîne?” Neman guh da xulamên xwe û çû heft cara kete Çemê Ûrdunê. Paşî cara hefta bedena wî qenc bû. Ew gelek razî bû û lema jî vegeriya bal Êlîşa, wekî razîbûna xwe bide kifşê. Neman gote wî: “Niha ez zanim, wekî Yehowa ye, Xwedayê rast”. Çawa tu dişirmîş dibî keçika biçûk çi texmîn kir, gava dît, wekî Neman qenc bûye?