Yehowa Yêremya ça pêxember jibart, wekî ew Cihûdayêda şedetiyê bide. Xwedê gote wî, wekî ew gerekê şedetiyê bide û elamî wan ke, seva ku ewana kirên xweyî xirab biterikînin. Lê Yêremya got: “Yehowa, ne ez hê cahil im. Ez nizanim çawa ez gerekê tevî cimetê xeber dim”. Lê Yehowa gote wî: “Netirse. Ezê te hîn kim çi bêjî. Ezê alî te bikim”.

Yehowa gote Yêremya, wekî ew gazî rûspiya ke û ber çevê wan kûpê herî hûrdexweşî ke û bêje: “Orşelîm wê mîna wî kûpî hûrdexweşî be”. Gava Yêremya usa kir, rûspî gelek hêrs ketin. Kahînek, navê kîjanî Paşhûr bû, Yêremya xist û dest nigê wî qeydada şidand. Temamiya şevê Yêremya nikaribû xwe bivira-bianiya. Sibetirê Paşhûr Yêremya berda. Yêremya fikirî: “Ez usa nikarim. Ez gerekê îda şedetiyê nedim”. Gelo bi rastî Yêremya sist bû? Na. Çaxê ew hê kûr fikirî, ewî got: “Mizgîniya Xwedê çawa agir e dilê minda. Ez nikarim xwe ker kim”. Yêremya xizmetiya xwe neda sekinandinê.

Sal derbaz bûn û Cihûdayêda padşekî teze hate kifşkirinê. Ew yek, çi ku Yêremya digot, kahîn û pêxemberên derewra xweş nedihat. Wana gote serwêra: “Ew meriv hêjayî mirinê ye”. Lê Yêremya gote wan: “Rind bizanibin, hergê hûn min bikujin, hûnê merivê negunekar bikujin. Çimkî ez ne ku xeberên xwe dibêjim, lê xeberên Yehowa”. Hingê serwêra got: “Wî merivî gerekê nekujin”.

 Yêremya berdewam dikir xizmet ke û serwêr gelek hêrs diketin. Wana gote padşa, wekî Yêremya bikuje. Padşa îzin da wan, wekî çi jî bixwazin, dikarin bînine serê wî. Wana Yêremya girt, avîtine bîra kûr û herî, û bawer bûn, wekî ewê wêderêda bimire. Yêremya hêdî-hêdî dikete nava heriyê.

Wezîrek, navê kîjanî Ededmelek bû, gote padşê: “Serwêra, Yêremya avîtine bîrê. Hergê wî dernexin, ewê birçîna bimire”. Padşa ferman da Ededmelek, wekî tevî xwe 30 mêrî hilde û Yêremya ji bîrê derxe. Ça me dît, Yêremya nehîşt, wekî tu tişt riya wî bigire Yehowara xizmet ke. Lê tu dixwazî wê yekêda çev bidî Yêremya?