Ένας άλλος βασιλιάς της Βαβυλώνας ήταν ο Δαρείος ο Μήδος. Ο Δαρείος είδε ότι ο Δανιήλ ήταν ξεχωριστός. Τον έκανε υπεύθυνο των πιο σημαντικών αντρών της χώρας. Αυτοί οι άντρες ζήλευαν τον Δανιήλ και ήθελαν να τον ξεφορτωθούν. Ήξεραν ότι ο Δανιήλ προσευχόταν στον Ιεχωβά τρεις φορές τη μέρα, γι’ αυτό είπαν στον Δαρείο: “Βασιλιά, πρέπει να υπάρξει ένας νόμος που να λέει ότι όλοι πρέπει να προσεύχονται μόνο σε εσένα. Όποιος δεν υπακούσει πρέπει να ριχτεί σε έναν λάκκο γεμάτο λιοντάρια”. Η ιδέα άρεσε στον Δαρείο, και υπέγραψε τον νόμο.

Μόλις ο Δανιήλ άκουσε για τον καινούριο νόμο, πήγε στο σπίτι του. Μπροστά σε ένα ανοιχτό παράθυρο, έπεσε στα γόνατά του και προσευχήθηκε στον Ιεχωβά. Οι άντρες που τον ζήλευαν όρμησαν στο σπίτι του και τον έπιασαν να προσεύχεται. Έτρεξαν στον Δαρείο και είπαν: “Ο Δανιήλ δεν σε υπακούει. Προσεύχεται στον Θεό του τρεις φορές τη μέρα”. Ο Δαρείος όμως συμπαθούσε τον Δανιήλ και δεν ήθελε να τον σκοτώσει. Όλη μέρα προσπαθούσε να σκεφτεί έναν τρόπο για να τον σώσει. Αλλά ούτε ο βασιλιάς δεν μπορούσε να αλλάξει κάποιον νόμο που είχε ήδη υπογράψει. Έπρεπε να διατάξει τους άντρες του να ρίξουν τον Δανιήλ στον λάκκο με τα άγρια λιοντάρια.

 Εκείνο το βράδυ, ο Δαρείος ανησυχούσε τόσο πολύ για τον Δανιήλ ώστε δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Το πρωί, έτρεξε στον λάκκο και φώναξε στον Δανιήλ: “Σε έσωσε ο Θεός σου;”

Τότε, ο Δαρείος άκουσε μια φωνή. Ήταν ο Δανιήλ! Φώναξε στον Δαρείο: “Ο άγγελος του Ιεχωβά έκλεισε τα στόματα των λιονταριών. Δεν με πείραξαν καθόλου”. Ο Δαρείος χάρηκε πάρα πολύ! Διέταξε να βγάλουν τον Δανιήλ από τον λάκκο. Ο Δανιήλ δεν είχε ούτε μια γρατζουνιά πάνω του. Τότε, ο βασιλιάς διέταξε: “Ρίξτε τους άντρες που κατηγόρησαν τον Δανιήλ μέσα στον λάκκο”. Όταν έριξαν εκείνους τους άντρες στον λάκκο, τα λιοντάρια τούς καταβρόχθισαν.

Ο Δαρείος έστειλε αυτή τη διαταγή στον λαό του: “Όλοι πρέπει να φοβούνται τον Θεό του Δανιήλ. Εκείνος έσωσε τον Δανιήλ από τα λιοντάρια”.

Προσεύχεσαι και εσύ στον Ιεχωβά κάθε μέρα, όπως ο Δανιήλ;