Մոտ 70 տարի էր անցել այն բանից հետո, երբ իսրայելացիներից շատերը վերադարձել էին Երուսաղեմ։ Սակայն որոշ իսրայելացիներ դեռևս ապրում էին Պարսկական կայսրության տարբեր մասերում։ Այդ մարդկանցից էր Եզրաս անունով մի քահանա, որը սովորեցնում էր Եհովայի Օրենքը։ Մի անգամ Եզրասն իմացավ, որ Երուսաղեմում ապրող մարդիկ չէին պահում Օրենքը։ Նա ուզեց գնալ այնտեղ և օգնել նրանց։ Այդ ժամանակ Պարսկաստանի Արտաքսերքսես թագավորը նրան ասաց. «Աստված քեզ իմաստուն է դարձրել, որ սովորեցնես իր Օրենքը։ Գնա՛ և թող քեզ հետ գնան բոլոր նրանք, ովքեր կցանկանան»։ Եզրասը հանդիպեց այն մարդկանց հետ, ովքեր ցանկանում էին վերադառնալ Երուսաղեմ։ Նրանք աղոթեցին Եհովային, որ իրենց երկար ճամփորդությունն անվտանգ դարձնի, և ճանապարհ ընկան։

Չորս ամիս անց նրանք եկան Երուսաղեմ։ Այնտեղ իշխանները Եզրասին ասացին. «Իսրայելացիները չեն հնազանդվել Եհովային և ամուսնացել են կեղծ աստվածների ծառայող կանանց հետ»։ Ի՞նչ արեց Եզրասը։ Նա ժողովրդի առաջ ծնկի եկավ ու աղոթեց. «Ո՜վ Եհովա, դու այնքա՜ն բան ես արել մեզ համար, իսկ մենք մեղք ենք գործել քո հանդեպ»։ Թեև ժողովուրդը զղջաց, սակայն դեռ շարունակում էր սխալ բաներ անել։ Եզրասը երեցներ ու դատավորներ նշանակեց, որ քննեն նրանց գործերը։ Հաջորդ երեք ամիսների ընթացքում այն մարդիկ, ովքեր չհնազանդվեցին Եհովային, հեռացվեցին ժողովրդի միջից։

Անցավ տասներկու տարի։ Այդ ընթացքում Երուսաղեմի պարիսպը վերականգնվեց։ Եզրասը ժողովրդին հավաքեց հրապարակում, որ կարդա Աստծու Օրենքը։ Երբ նա բացեց գիրքը, ողջ ժողովուրդը ոտքի կանգնեց։ Հետո Եզրասը գովաբանեց Եհովային, և ամբողջ ժողովուրդը ձեռքերը վեր բարձրացրեց՝ ի նշան համաձայնության։ Եզրասը կարդում ու բացատրում էր Օրենքը, իսկ ժողովուրդը ուշադիր լսում էր։ Մարդիկ ընդունեցին, որ կրկին հեռացել էին Եհովայից, ու սկսեցին լաց լինել։ Հաջորդ օրը Եզրասը Օրենքից ավելի շատ բան կարդաց նրանց համար։ Ժողովուրդը իմացավ, որ շուտով պետք է նշի Տաղավարների տոնը։ Այդ պատճառով անմիջապես սկսեց պատրաստություններ տեսնել։

 Յոթ օր ժողովուրդը նշեց այդ տոնը։ Մարդիկ ուրախանում էին և շնորհակալություն հայտնում Եհովային առատ բերքի համար։ Հեսուի օրերից ի վեր նրանք այդպես չէին նշել Տաղավարների տոնը։ Տոնից հետո ժողովուրդը հավաքվեց ու աղոթեց. «Ո՜վ Եհովա, դու փրկեցիր մեզ ստրկությունից, կերակրեցիր մեզ անապատում և տվեցիր այս գեղեցիկ երկիրը։ Բայց մենք նորից ու նորից չէինք հնազանդվում քեզ։ Դու ուղարկում էիր մարգարեների, որ զգուշացնեն մեզ, բայց մենք չէինք լսում նրանց։ Սակայն դու համբերատար էիր։ Դու պահեցիր Աբրահամին տված քո խոստումը։ Հիմա մենք խոստանում ենք, որ հնազանդ կլինենք քեզ»։ Իսրայելացիները գրեցին իրենց տված խոստումը, և իշխանները, ղևտացիներն ու քահանաները դրա վրա կնիք դրեցին։