Dunay batan-ong paryente si Elisabet. Siya si Maria nga nagpuyo sa siyudad sa Nasaret sa Galilea. Minyoonon si Maria kang Jose nga usa ka panday. Dihang unom ka bulan nang mabdos si Elisabet, nagpakita kang Maria ang anghel nga si Gabriel ug miingon: ‘Maayong adlaw, Maria. Giuyonan ka pag-ayo ni Jehova.’ Naglibog siya kon unsay ipasabot ni Gabriel. Giingnan siya ni Gabriel: ‘Magmabdos ka ug manganak kag lalaki. Nganli siyag Jesus. Mahimo siyang Hari ug ang iyang Gingharian walay kataposan.’

Si Maria miingon: ‘Unsaon man pagkahitabo niana nga wala man ko makigdulog ug lalaki?’ Si Gabriel miingon: ‘Walay imposible kang Jehova. Magmabdos ug manganak ka pinaagi sa balaang espiritu. Mabdos sab ang imong paryente nga si Elisabet.’ Dayon si Maria miingon: ‘Ulipon ko ni Jehova. Matuman unta kanako ang imong gisulti.’

 Miadto si Maria sa usa ka siyudad sa bukid aron bisitahon si Elisabet. Dihang gikomosta ni Maria si Elisabet, namatikdan ni Elisabet nga misikad ang bata sa iyang tiyan. Napuno siya sa balaang espiritu ug miingon: ‘Maria, gipanalanginan ka ni Jehova. Dakong kadungganan nga giduaw ko sa inahan sa akong Ginoo.’ Si Maria miingon: ‘Dayegon ko si Jehova sa tibuok nakong kasingkasing.’ Tulo ka bulan nga giubanan ni Maria si Elisabet ayha siya mipauli sa Nasaret.

Pagkahibalo ni Jose nga mabdos si Maria, gusto niyang bulagan si Maria. Pero nagpakita niya ang usa ka anghel diha sa damgo ug miingon: ‘Minyoi siya, ug ayaw kabalaka. Wala siyay gihimong daotan.’ Busa giminyoan niya si Maria ug gidala sa iyang balay.