Meryem meriva Êlîzabêtê bû, ew Celîlêda şeherê Nisretêda dijît. Meryem dergîstiya Ûsiv bû. Gava Êlîzabêt îda şeş meh hemle bû, Cibrayîl melek Meryemêra eyan bû. Ewî gote wê: “Silav li te Meryem. Kerema Yehowa tevî te ye”. Ewê fem nekir Cibrayîl çi dibêje. Paşê melek gote wê: “Tuyê hemle derêyî û tera wê kur bibe, tu gerekê wî nav kî Îsa. Ewê bibe Padşa. Padşatiya wî wê heta-hetayê be”.

Meryemê gote wî: “Ne ez hê mêrkirî nînim. Çawa zar dikare mira bibe?” Cibrayîl gote wê: “Tiştekî usa tune, çi ku destê Yehowa nayê. Ruhê Xwedê wê dakeve ser te û kur wê tera bê bûyînê. Meriva te Êlîzabêt jî hemle ye”. Paşê Meryemê got: “Ez xulama Yehowa me. Bira usa be, çawa ku tu dibêjî”.

Meryem çû teseliya Êlîzabêtê bike. Gava Meryemê silav da wê, zar zikê Êlîzabêtêda liviya. Êlîzabêt bi ruhê pîroz tije  bû û gote wê: “Meryem, Yehowa tu kerem kirî. Ew qedirekî mezin e, wekî diya Xudan hate mala min”. Meryemê got: “Bi temamiya dilê xwe, ez pesina didime Yehowa”. Meryem sê meha bal Êlîzabêtê ma, û paşê vegeriya mala xwe.

Gava Ûsiv pêhesiya, wekî Meryem hemle ye, ewî safî kir ji wê biqete. Lê melek xewnêda Ûsivra eyan bû û gote wî: “Netirse, Meryemê jintî bînî, çimkî ewê xirabî nekiriye”. Paşî wê yekê Ûsiv Meryem stand û bire mala xwe.