Jezui jo vetëm që mund të shëronte të sëmurët dhe të ringjallte të vdekurit, por edhe mund të mbante nën kontroll erën dhe shiun. Pasi u lut në mal, Jezui pa që poshtë, në detin e Galilesë, kishte filluar stuhia. Apostujt ishin në varkën e tyre dhe kishin vështirësi për të vozitur kundër erës. Jezui zbriti nga mali dhe filloi të ecte mbi ujë drejt varkës. Kur apostujt panë dikë që po ecte mbi ujë, u frikësuan. Por Jezui u tha: «Jam unë, mos kini frikë.»

Pjetri thirri: «Zotëri, po të jesh vërtet ti, më urdhëro të vij te ti.» Jezui i tha Pjetrit: «Hajde.» Kështu, në mes të stuhisë, Pjetri zbriti nga varka dhe eci mbi ujë drejt Jezuit. Por, teksa i afrohej, Pjetri pa stuhinë. Ai u tremb dhe ndjeu se po fundosej. Pastaj bërtiti: «Zotëri, më shpëto!» Jezui i kapi dorën dhe i tha: «Pse fillove të dyshosh? Ku është besimi yt?»

Jezui dhe Pjetri hipën në varkë dhe menjëherë stuhia pushoi. E imagjinon dot si u ndien apostujt? Ata thanë: «Ti je vërtet Biri i Perëndisë!»

Kjo nuk ishte hera e vetme që Jezui mbajti nën kontroll motin. Një herë tjetër, kur Jezui dhe apostujt po lundronin për në anën tjetër të detit, ai ra të flinte në fund të varkës. Teksa flinte, filloi një stuhi e egër. Dallgët përplaseshin te varka dhe ajo u mbush me ujë. Apostujt zgjuan Jezuin duke bërtitur: «Mësues, po vdesim! Na ndihmo!» Jezui u zgjua dhe i foli detit: «Hesht!» Menjëherë, era dhe deti u qetësuan. Jezui i pyeti apostujt: «Ku është besimi juaj?» Ata i thoshin njëri-tjetrit: «Edhe era dhe deti i binden.» Apostujt mësuan se, nëse besonin plotësisht te Jezui, nuk kishin pse të frikësoheshin nga asgjë.