Фарисейҙар Ғайсаны нәфрәт иткән һәм уны ҡулға алырға сәбәп эҙләгән. Улар Ғайсаға: «Һин халыҡты Шәмбе көнө һауыҡтырырға тейеш түгелһең!» — тигән. Шәмбе иһә йәһүдтәрҙең ял көнө булған. Бер ваҡыт Шәмбе көнө Ғайса урамда хәйер һорашып ултырған һуҡыр кешене күрә. Ул шәкерттәренә: «Хәҙер һеҙ Алла көсөнөң ошо кешегә нисек ярҙам итеүен күрәсәкһегеҙ», — ти. Ғайса төкөрөгөн тупраҡ менән бутап, шуны һуҡырҙың күҙҙәренә һөртә. Аҙаҡ һуҡырға: «Бар, Силоам быуаһына барып, битеңде йыу», — ти. Теге кеше барып битен йыуғас, үҙ ғүмерендә тәүге тапҡыр күрә башлай.

Быға халыҡ таң ҡала. Улар: «Был теге хәйер һорап ултырған кеше түгелме һуң? Әллә уға оҡшаған ғынамы?» — тиешә. Ул кеше үҙе иһә: «Эйе, был мин! Мин тыумыштан һуҡыр инем», — тип яуап бирә. Халыҡ аптырап: «Ә һин нисек күрә башланың һуң?» — тип һорай. Теге кеше барыһын да һөйләп биргәс, уны фарисейҙар янына алып баралар.

Һауыҡҡан кеше фарисейҙарға: «Ғайса минең күҙҙәремә нимәлер һөрттө лә, барып йыуын, тине. Йыуынғайным, күрә башланым», — тип яуап ҡайтара. Фарисейҙар быны ишеткәс: «Был кешенең көсө Алланан түгел, сөнки ул Шәмбе көнө һауыҡтыра», — ти. Халыҡ иһә: «Әгәр көсө Алланан булмаһа, ул бөтөнләй һауыҡтыра алмаҫ ине», — тип ҡаршы төшә.

Фарисейҙар һауыҡҡан кешенең ата-әсәһен саҡыртып,  уларҙан: «Нисек улығыҙ күрә башланы һуң?» — тип һорай. Һуҡырҙың ата-әсәһе ҡурҡҡан, сөнки фарисейҙар, Ғайсаға ышанған һәр кемде синаго́ганан ҡыуабыҙ, тип янаған. Шуға ла улар: «Беҙ белмәйбеҙ. Уның үҙенән һорағыҙ», — тип яуаплай. Фарисейҙар һауыҡҡан кешегә күп һорауҙар бирә. Ахырҙа тегеһе, түҙемлеге бөтөп: «Мин һеҙгә барыһын да һөйләп бирҙем бит. Ни өсөн бер үк нәмәне ҡат-ҡат һорайһығыҙ?» — ти. Фарисейҙар ярһып китеп, уны ҡыуып сығара.

Ғайса, элекке һуҡырҙы эҙләп табып: «Һин Мәсихкә ышанаһыңмы?» — тип һорай. «Уның кем икәнен белһәм, ышаныр инем», — тип яуап бирә тегеһе. «Мәсих — ул мин», — тип әйтә Ғайса. Эйе, Ғайса ул кеше өсөн күп игелек эшләгән. Һауыҡтырыуҙан тыш уға иман үҫтерергә лә ярҙам иткән.