Deh roj paşî wê yekê ça Îsa çû ser ezmana, şagirtên wî ruhê pîroz standin. Ew yek qewimî Roja Pênciyê Hesabê, sala 33 D.M., gelek meriv ji cûre-cûre ciya hatine Orşelîmê. Malekêda, otaxa jorinda 120 şagirtên Îsa top bibûn. Nişkêva tiştekî ecêbmayî qewimî. Ser serê her şagirtekî tiştek mîna agir vêket û ewana ser cûre-cûre zimana destpêkirin xeber din. Nişkêva deng hat, tê bêjî bakî qewî wê otaxêda rabû.

Ew meriv, yên ku ji ciyên din hatibûne Orşelîmê, ew deng bihîstin û revîn berbi wê malê, wekî pêbihesin wêderê çi qewimî. Ewana gelek zendegirtî man çaxê dîtin, wekî şagirt ser cûre-cûre zimana xeber didin. Wana got: “Ew meriv ji Celîlê ne. Çawa ewana dikarin ser zimanê me xeber din?”

Petrûs û şagirtên din ber wan meriva sekinîn. Petrûs gote wan, wekî Îsa hatibû kuştinê, lê Yehowa wî ji mirinê rakir. Petrûs got: “Niha Îsa ser ezmana ye û kêleka Xwedê, aliyê rastê  rûniştiye û çawa ewî soz dabû, wekî wê ruhê pîroz bide me, ewî usa jî kir. Lema jî niha hûn wê keremetê divînin”.

Xeberên Petrûs gelek ser cimetê hukum kirin û wana ji wî pirsî: “Çi em gerekê bikin?” Petrûs gote wan: “Gunê xwe bidine rûyê xwe û bi navê Îsa werine nixumandinê. Wî çaxî hûnê jî ruhê pîroz bistînin”. Wê rojê 3 000 meriv hatine nixumandinê. Ji wî çaxî Orşelîmêda şagirt zêde û zêde dibûn. Pê qewata ruhê pîroz şagirta gelek civat saz kirin, seva ku meriva temiyên Îsa hîn kin.