En Cäsarea wia een Maun, waut Kornelius heet. Daut wia een Väaschta von de reemische Soldoten. Wan daut uk nich een Jud wia, wia dee oba väl wieet bie de Juden. Dee wia wellich reed, de Oame to halpen un soone, waut en Noot wieren. Kornelius jleewd aun Jehova un bäd emma wada to dän. Eenen Dach kjeem een Enjel no Kornelius un säd: “Gott haft diene Jebäda jehieet. Schekj Mana no de Staut Joppe, wua Petrus es, un lot dän häakomen.” Kornelius schekjt fuaz dree Mana no Joppe; daut wia ojjefäa 50 Kilomeeta (30 Miel) em Sieden.

Em tweschen haud Petrus en Joppe eene Vision. Hee sach soone Tieren, aus de Juden nich äten kunnen, un eene Stemm säd, daut hee von dee äten sull. Petrus wull nich un säd: “Ekj hab je noch kjeenmol een orreinet Tia jejäten.” De Stemm säd: “Nan dise Tieren nich orrein. Gott haft dee jereinicht.” Dan säd de Stemm noch: “Doa sent dree Mana aun diene Däa. Go met dee met.” Petrus jinkj no de Däa un fruach de Mana, no waut see jekomen wieren. Dee säden: “Kornelius, een Väaschta von de reemische Soldoten, schekjt ons. Du sust no Cäsarea no sien Hus komen.” Petrus säd, de Mana kunnen bie am  Nacht bliewen. Dän näakjsten Dach jinkj hee met dee toop no Cäsarea un neem sikj noch waut Breeda von Joppe met.

Aus Kornelius Petrus entlich sach, kjneed hee sikj ver dän. Oba Petrus säd: “Sto opp! Ekj sie uk bloos een Mensch, soo aus du. Gott säd, ekj sull no dien Hus komen, wan de Juden jeweenlich uk nich en de Nichjuden äa Hus nengonen. Kaust du mie sajen, wuarom ekj sull no die komen?”

Kornelius säd to Petrus: “Vea Doag trigj bäd ekj to Gott un een Enjel säd, ekj sull die holen loten. Lia ons toom Jefaulen von Jehova.” Petrus säd: “Ekj kaun seenen, daut Jehova manke Menschen kjeenen Unjascheet moakt. Hee nemt aule aun, waut am deenen wellen.” Petrus lieed dee noch väl von Jesus. Dan kjeem de heilja Jeist opp Kornelius un opp aul dee, waut doa met dän toop wieren, un dee leeten sikj aula deepen.