۱.‏ یَهُوَه،‏ امیدی بی‌همتا

کاشتی در دلِ ما

بگوییم آن را به مردم

تا سوی تو آیند

اما رنج و درد و غصه‌ها

گاه ترسان سازد ما را

آن زمان کم‌سو می‌شود

نورِ امیدِ ما

۲.‏ ای یَهُوَه جان،‏ بخشا به ما

قلبی پر از سپاس

تو بودی هر جا یارِ ما

در رنج و سختی‌ها

یادِ مهرِ تو قوّت دهد

شجاعت به ما دهد

شعلهٔ امید باز آید

روشن سازد دل را