1. Jehova, o At’, ti më ke dhën’

një jet’ me plot kuptim;

më ke dhën’ një shpres’ të çmuar,

të ardhme dhe qëllim.

Por, kjo bot’ e lig’ shpesh më mundon

e në shpirt sjell hidhërim,

ma venit papritur shpresën,

më mbyt në dëshpërim.

 2. Kokën pas e kthej e thell’ mendoj,

e di që ishe ti,

që çdo çast në krah m’u gjende,

kur kisha vështir’si.

K’to kujtime zemrën përtërijn’,

jan’ spiranc’ kur ka stuhi.

Më ndihmojn’ të shoh përpara,

pa frik’ të jap dëshmi.