ԵՐԿ 5
Աստըձուն զարմընուշի կոռձերը
(Սաղմոս 139)
-
1. Եգովա, տուն ալլայ դեսնուսկու՝
Եպ ես բարգիմգու, եպ ես վիր կելլիմ։
Ինչ գա սըյդիս, քեզմըն բա̈հիլ չիմ գայնի։
Քու չակ, ուվեկ չիդա̈, ինչ ես մըտկիս ունիմ։
Իմ օյս տուն առաչին հիշիսկու,
Կիդիս, Աստվաձ, ալլայ իմ ջոմպընիս։
Մոյս փորուն նես, դահա բիջիգ դըղաեյ,
Ամա դեսնեյդգու տուն ալլայ իմ օսկեյնիս։
Ըղաձ կոռձեյդ դեսնումնա, ես պահլիմգու,
Քեզի մա̈տիմգու ըմըն օր, իմ Հա̈յս։
Հիչ ինչիգա̈ քու հեդըդ վախիլ չիմ ես,
Կիդիմ, վիրա պըռնաձ գըլլիս ծերկա̈ս։
Նե՞ր ես փախչիմ քեզմըն, Եգովա։
Ոյդե՞խ ըլլիմ, հընոր տուն դեսնուս հեչ։
Կիդիմ չիկա ա̈դմուն դեղ աշխարին նես,
Քեզմըն բա̈հվիլ, Աստվաձ, չիմ գայնի ուրեկ դեղ։
(Գայնա̈կ աշիլ Սաղ. 66։3; 94։19; Երեմ. 17։10)
